Natascha

In de zomer van 1998 zat ik twee maanden opgenomen, in een zogenaamde psychotherapeutische woongemeenschap.
In die twee maanden werd ik praktisch krankzinnig. Ik voelde me buiten mezelf en buiten de wereld staan, werd nog magerder dan ik al was, beschadigde mezelf voor het eerst en liep voortdurend weg. Nadat ik mijn 'wegloopcontract' had verbroken werd ik weggestuurd.
Het was een pure hel, en nog jaren later keek ik hunkerend naar het gebouw als ik er langsfietste. Wat miste ik het: de dagelijkse routine, de mensen, de geborgenheid (waar ik me tijdens mijn verblijf zo verloren had gevoeld - hoe verzon ik het...).

Achttien is ze nu, maar ze kon evengoed dertig zijn.
Meer dan acht jaar weggeweest. Al die tijd opgesloten, afgesloten.
Het kind en de onschuld weggepakt. Van meisje naar vrouw; de hele gang naar volwassenheid, op de meest bizarre manier denkbaar doorgebracht. Hij was er toen ze voor het eerst ongesteld werd, borsten kreeg. Hij heeft haar zeep gekocht, haar shampoo, nagelschaartjes, maandverband. Heeft waarschijnlijk haar haar geknipt. Hij was er op acht verjaardagen, kerstfeesten, bij de milleniumwisseling.
Dagen, weken, jaren in een kelder, waarvan ze niet wil dat hij wordt gefilmd, want 'andere mensen willen toch ook niet dat hun slaapkamer overal te zien is'.
Hij las met haar de krant, keek met haar televisie. Voedde haar op, vormde haar tot de welbespraakte, zo beheerste vrouw die ze nu is.

Wat zal ze hem haten. En wat zal ze hem missen.