Her

Het was bedoeld als een sarcastisch stukje. Ironisch, misschien. De spot drijvend met u, en met mezelf.

Het is de laatste keer dat ik mijn eigen gezondheid gebruik als werktuig van mijn spotternij.
Mijn gezondheid laat niet met zich spotten.

Donderdag zat ik bij de tandarts. Herbehandeling van een wortelkanaalbehandeling.
Even doorbijten, dacht ik bij mezelf. No pun intended.
Twintig minuten met mijn mond open liggen is voor mij de hel. Boren, spuiten, schuren - het kan me allemaal gestolen worden: het is het overgeleverd zijn, het gebrek aan controle waar ik niet tegen kan.
Maar ik moest erdoorheen. En dan zou het allemaal klaar en goed zijn.

Mooi niet dus.
De tandarts haalde ragertjes door mijn wortels, spoot me vol met chlooroplossing en zei toen: ik leg er een watje met medicijn op en dat dek ik af met een noodvulling. Over drie weken moet je terugkomen, dan herhaal ik het proces, en zo gaan we door tot je klachtenvrij bent.
'Voor onbepaalde tijd' - het geeft me, in welke context of variatie ook, niets dan een gevoel van dreiging.

Maar in elk geval had ik na de behandeling geen na-pijn of andere klachten.

Vrijdagmiddag kon ik niet meer kauwen.
In de nacht van vrijdag op zaterdag lag ik wakker, mijn kaak kloppend tot in mijn oren.
Zaterdagmiddag zat ik bij de spoeddienst van de tandarts.

Vulling eruit, watje eruit, weer de ragertjes en een foto.

In anderhalve dag was er een nieuwe infectie ontstaan.
Zelfs een gebrek aan weerstand wil ik goed doen. Je bent perfectionist of je bent het niet.

Het gat bleef open, een krater tot op het bot.
Open laten, veel sabbelen en zuigen om het pus eruit te laten. Als er etensresten in zouden komen gaf dat niets, die kon ik er gewoon uitpoetsen.
Foto mee voor mijn eigen tandarts, 80 euri en een prettige avond verder.

Jammer alleen dat vanochtend het poetsen helemaal niet meer ging. Waar de kies zelf aanvankelijk het enige was dat géén pijn deed, kon ik hem nu niet meer aanraken zonder dat er stroomstoten door mijn hele gebit joegen. Knap werk, zonder zenuw.
Ik had, wederom, niet geslapen; de paracetamol die normaal gesproken zo goed werkt dat je me, bij wijze van spreken, op één exemplaar kan opereren deed nu helemaal niets, en de pus die uit de kies zou moeten komen om de druk eraf te halen kwam helemaal niet.

Nieuwe spoedtandarts.

Weer twee uur wachten, weer ragertjes, weer een foto.
En een nieuwe antibiotica-kuur. De derde, in anderhalve maand tijd.
Foto en brief mee voor de eigen tandarts, 95 euri, fijne avond en veel sterkte.

Ik ben het een beetje zat. En niet alleen in financieel opzicht.