Think positive

Het klikt niet zo, tussen mij en methylprednisolon.

Alles wat ik vorig jaar, bij mijn eerste kuur, pas op de derde dag aan bijwerkingen had, heb ik nu al sinds de eerste dag. Sinds het eerste kwartier, eigenlijk.
Buikpijn, een opgezette buik. De broek die 's morgens nog te wijd zat ging 's middags nauwelijks meer dicht.
Metaalsmaak. Beschreef ik de smaak vorig jaar nog als sabbelen op een kwartje (oh gut, is dáár dat kwartje!), nu is het gewoon een mond vol spijkers.
Slecht zicht.
Knalrood, opgezwollen heet hoofd - iets wat ik vorig jaar pas ná de kuur kreeg. Nu al gedurende de eerste kuurdag.
Bloedsuiker 14,6.
En moe. Doodmoe.

Maar: de infuusnaald zat zowaar nog in de ader. En op de gang kwam ik Sven tegen, die aandoenlijk lief was en mijn dag een beetje goed maakte.

Het klikt ook niet zo tussen mij en Connexxion.
De taxi zou om halfelf komen, en stond al om halftien voor de deur.
'Dat klopt niet', zei mijn vader door de intercom. Een ogenblikje alstublieft.
In dat ogenblikje kwam hij mijn kamer binnen, maakte me wakker en vroeg van het hoe en wat.
Toen hij dit aan de taxichauffeur beneden wilde doorgeven was die doodgemoedereerd weer in zijn busje gaan zitten.
Mijn vader nog in pyjamajasje, ongeschoren en op kapotte pantoffels in de gietregen naar buiten.
Taxichauffeur zou terugkomen om halfelf, maar besloot blijkbaar dat hij om kwart over tien wel voldoende blokjes had omgereden. Het zij zo.

Om tien voor twee was ik klaar in het ziekenhuis. 'Dat is fijn, dan ben ik vroeg thuis!'
Ik belde de taxi terug. Die zou er binnen een kwartier zijn.
Om vijf over drie (!) was hij er nog niet, waarop ik maar naar de bus slofte (wat is het rolstoel-equivalent van sloffen? Dat deed ik in elk geval)
De dame van Connexxion, die ik wat mat belde met het bericht dat ik het wachten zat was en nu maar naar de bushalte ging was kwaaier dan ik. Had in elk geval de energie om haar, ons beider, woede te ventileren. 'Ik ga er helemaal van stotteren!!', zei ze verontwaardigd. En ze zou in mijn naam een formele klacht indienen, want dit was natuurlijk absoluut schandalig.
De bus was er binnen twee minuten en toen ik naar mijn buskaart grabbelde zei de chauffeur: laat maar.
Ik mag gratis in de bus en voor mijn moeder heb ik een OV-begeleiderskaart - maar dat wist die chauffeur niet. In feite heb ik van hem gewoon een ritje cadeau gekregen.

Tijdens de lunch kreeg ik overigens nog even een compleet nachtkastje op mijn hand. Of beter: áán mijn hand.
Ziekenhuisnachtkastjes hebben een uitschuifbaar dienblad, en als je het nachtkastje een kwartslag draait ligt het dienblad prachtig over je schoot. In theorie.
Ik pakte het nachtkastje bij het handvat vast en draaide het rond. Het kastje kiepte, bleef met zijn volle gewicht aan mijn pols hangen en lanceerde het dienblad met warmhoudbord, soepbeker en bestek, alsook alles wat ik aan koffiekopjes, flesjes water, zoute drop en boeken op het kastje zelf had liggen.
Maar er was nog een reservemaaltijd. En het eerste toetje was nog intact, zodat ik uiteindelijk twee toetjes had.
Jammer dat ik, vanwege de 14.6 glucose, geen toetje mag hebben, maar dat blijft vast nog wel een tijdje goed. En de blauwe plekken op mijn pols zullen prachtig kleuren bij de prikplekken op mijn armen.

Morgen laatste dag.
En dan rust.
Oh nee. Donderdag Genesisgroep. Fijn maar zwaar. Vrijdag evenwichtstest. Gruwelijk en zwaar.

Maar eens zal er rust komen. En hoe meer bijwerkingen, hoe beter de pred. zal aanslaan.
Hoop ik.