Klaar (2)

Wij vervolgen ons verslag.

Het infuusnaaldje was dan wel niet uit mijn arm geschoten, vanaf dag twee begon hij wel opstandig te worden.
Hij ging steeds minder pijn doen, dat was fijn. Maar ook steeds meer piepen. Letterlijk.
'Occlusion!!!', vlamde het apparaat op dinsdag ineens in rode gevaarletters.
De zuster kwam, drukte eerst op stop en toen op start, en alles was weer goed.
'Je moet je arm goed recht houden', zei ze. 'Hij liep niet meer door, hij zat waarschijnlijk even klem of dubbel.'

Oh. Ok.
De volgende keer dat hij piepte en occludeerde drukte ik zelf op stop en start. Ging best.

Woensdag kon ik mijn arm nog beter bewegen dan dinsdag. En woensdag verbood het infuusapparaat me èlke beweging. Een rechte arm was nog niet recht genoeg, ik hoefde maar een pink te bewegen of het apparaat schreeuwde moord en brand. Elk kwartier was het alarm en stop en start.
Aansteller. Het begon een beetje te vervelen.

Afgezien van het sikkeneurige infuus was het een saaie dag. Een moeë dag, vooral.
's Ochtends vroeg was ik zo geradbraakt dat ik me afvroeg hoe ik me in vredesnaam naar het ziekenhuis moest slepen. Hoe ik eenmaal in het ziekenhuis rechtop moest blijven zitten. Hoe ik naar de wc moest, hoe ik moest eten.. alles was moe en zwaar en teveel.
Nadat ik aan mijn prednisonzakje was gekoppeld kroop ik onder de dekens. Ik kwam er even bovenuit om te eten, daarna zakte ik weer terug.

Om vijf voor één begon ik te lekken.
Onder mijn pleisters en verband kwam een drabbig vloeistofje uit.
Ik moest nog ongeveer een halfuur en daarna nog een kwartier spoelen.

De zuster werd weer gebeld.
'Ik ga voor dat kleine beetje niet opnieuw laten prikken', zei ze. Was nog niet in mijn hoofd opgekomen.
De inloopsnelheid werd verdrievoudigd, de zuster bleef ernaast staan wachten, en toen was het allemaal ineens heel snel klaar.

Bij het verwijderen van het infuus werd duidelijk waarom hij zo moeilijk had gedaan.

Feitelijk is de term 'infuusnaald' niet correct.
Een infuus is een naald met een kunststof hulsje. Het aanprikken wordt met de naald gedaan, maar als het infuus eenmaal in de ader zit wordt de naald teruggetrokken en blijft alleen het kunststof buisje achter. Een soort Tampax.
Toen dit kunststof naaldje eruit werd gehaald bleek het dubbelgeklapt, op twee plaatsen. Het was niet veel meer dan een uitgekauwd verfrommeld rietje. Aderen zijn sterke dingen, dat blijkt maar. Of misschien zijn de mijne al totaal verkalkt, als een metrotunnel van gewapend beton.

Tien over één. Een uur eerder dan dinsdag, twee uur eerder dan maandag.
Taxi bellen, alsnog een uur wachten. Niet met de bus kunnen vanwege een OV-staking.

Thuis.

Thuis, naar bed. Rondtollende gedachten. Te moe, te druk om te slapen.
Maar de kuur was klaar. Het wachten - of hopen - op verbetering kon beginnen.