Evoked Potentials

Het is een soort acupunctuur meets electrocutie, legde ik de dag tevoren aan Fysio B. uit.
Ze gooien naaldjes in je en daar jagen ze een stroom door.
En zo dacht ik ook dat het zou gaan.
Met naaldjes heb ik geen problemen; met stroomstootjes, mits gedoseerd, ook niet. Dus alles bij elkaar zou het voornamelijk interessant worden. Voor het eerst geloofde ik de patientenfolder, die het onderzoek zoals altijd als ‘niet pijnlijk of belastend’ beschreef.
Fysio B moest zonodig weer gevat zijn: ‘straks prikken ze in een darmmeridiaan, ben je een week aan de schijterij. Haha!’
Vond ik minder grappig dan hij. Was eigenlijk behoorlijk angstwekkend.
Maar ik verdrong het opgeroepen beeld en ging vol goede moed, om niet te zeggen: bijzonder melig, naar het onderzoek.

Er waren geen naaldjes.
Er waren alleen maar heel veel electroden, plakkertjes, klittebandbanden en een soort metalen capsule.

Eerst werden mijn rug en hoofd gemeten en werden er streepjes en kruisjes gezet.
Toen werd mijn rug geschuurd. Grof schuurpapier, P60, het spul dat je gebruikt voor de eerste schuurfase bij houtwerk.
Ik heb twee maanden in mijn moeders huis plinten en raamwerk geschuurd, leer mij schuurpapier kennen.

Dat was niet leuk. Dat deed zelfs behoorlijk veel pijn. Mijn wervelkolom en het daar toch al dunne vel zijn niet bedoeld om te schuren. Dat kan ik zelf heel goed, zonder schuurpapier; gewoon door te liggen, of door buikspieroefeningen te doen. Buikspieroefeningen hebben me al meerdere keren rasechte decubitusplekken op mijn rug bezorgd. Ik bedoel maar, dat u niet denkt: die rug van Puck, die kan wel wat hebben. Mijn rug is Gevoelig.
Op de open plek werd een electrode geplakt.

Op alle kruisjes tussen mijn haar werd geleidingssmurrie gesmeerd en daarin werden nog meer electroden gedompeld.

Toen mijn knieen. Ook daarop zat blijkbaar teveel huid: beide knieën en knieholtes werden weer geschuurd en in de ontstane gaten werden ook weer electroden geplakt.
Om mijn kuiten kwam klitteband (waarvóór was en is me niet duidelijk), op mijn enkel werd, ook weer met klitteband, een metalen iets vastgezet. Capsulevorm, zei ik al.
Klitteband op de blote huid is niet prettig. Zeker niet als je huid door de recente prednisonkuur totaal is uitgedroogd, en je vóór het onderzoek geen smeerseltjes mocht gebruiken.

De laborante deed het licht uit.
Ga ik straks licht geven?, grapte ik.
Ach, zo onbekommerd nog..
Nee hoor. Maar zo kan je je een beetje ontspannen. Anders kijk je steeds omhoog in de lampen, dit is wat rustiger voor de ogen.
Ze ging achter haar computer zitten, we konden beginnen.

Tijdens het onderzoek zou de capsule een doorlopende stroom mijn zenuwbaan insturen, en het grote idee was dat die stroom te zijner tijd - mits alles goed werkte (in mijn lichaam, dat is) - bij mijn hersenen zou aankomen. De electroden op knieen, rug en hoofd waren afzonderlijke checkpoints, om te noteren hoeveel er nog over was van het signaal en hoeveel tijd er tussen vertrek, tussenstops en aankomst zat.

Terug naar dat woord doorlopend.
Een electrische schok op zijn tijd is mij niet vreemd. Als elke zichzelf respecterende MS-er heb ik geregeld last van het zgn. Teken van l’Hermitte, en een jaar of wat geleden heb ik mezelf eens op het wasmachinecontact aangesloten (niet helemaal mijn eigen schuld, de bedrading was wat mank)
Een doorlopende stroom is veel minder leuk. Veel minder ‘Woooh! Adrenaline!!’, vooral.
Sidderende voetzool, wiebelende tenen. Misselijkmakende dreinende dreun door gewrichten, spieren, weefsel, huid. Terloops wat spasmen die in gang worden gezet, voet die totaal verkrampt. Pijn.
Een kwartier lang.

Halverwege de eerste voet was ik zover dat ik dacht: doe mij nog maar een ENyG, dat was leuker.
Eerst rechts, toen links.
Ik was het trillen zat, zei bij de eerste schok meteen kleinzielig: Au-hau! - en dat was dom.
De capsule werd verschoven, de schokjuf zocht een zenuw die wat minder pijn zou geven, en ze vond hem. Een zenuwbaan die over mijn achillespees bleek te lopen. Ja, de electriciteit deed minder pijn in de voet zelf, maar binnen een minuut was mijn achillespees zo verkrampt dat ik bijna in tranen was.
Ik huil nooit in het openbaar. Ook niet als dat openbaar maar uit twee laborantes bestaat.

‘Ik hou dit niet heel veel langer uit hoor...’ mompelde ik zwakjes doch nadrukkelijk.
‘Dan houden we ermee op.’
‘Heeft u wel genoeg gegevens dan?’ (in tranen maar praktisch. Dit Leed moest niet allemaal voor niets zijn geweest)
Ja hoor, dat hadden ze.
(en waarom godv.... moest het rechts dan drie keer zo lang???)
Alle electroden en plakkers werden verwijderd en mijn haar werd zo goed en zo kwaad mogelijk van pasta ontdaan. Broek aan, schoenen aan. Over twee weken de uitslag.

Dat was kut, dacht ik. Eens maar nooit weer.
Dat was kut, zeiden ook mijn knieën.
Weet u nog, de zichzelf voortplantende schaafwond op mijn arm? Deden mijn knieën ook. ’s Avonds twee mooie open schaafwonden, als een kind van zes op het schoolplein. Inmiddels ferme korsten.
Dat was cool!, zeiden mijn hersenen. Dat kunnen wij ook!
Look ma, no hands!
En zoals mijn suffe MS-brein elke zenuwprikkel vasthoudt, imiteert en uitbreidt, zo deden ze ook deze electrocutie na.

Translatio, Imitatio, Aemulatio.
Sinds vrijdagochtend ben ik een sidderrog. Door mijn voetzolen en tenen wandelen stroomstootjes. Doorlopend.

Dit is de laatste keer dat ik een patientenfolder geloof.