Over soda en aluminium

In alle jaren dat ik mezelf heb beschadigd was, een enkele uitzondering daargelaten, de aanleiding eigenlijk altijd een ruzie met mijn moeder. Heftige ruzies, bijtende discussies. Gevoel van onmacht, razende haat, blinde drift waarbij ik elke keer bang was dat ik haar iets zou aandoen. En dus leefde ik het maar op mezelf uit. Botte mesjes die ik met kracht in mijn huid ramde - bot, omdat ik heel goed besefte dat, zou ik hetzelfde met een scherp mes doen, ik mezelf levensgevaarlijk zou verwonden.
En steeds weer was de aanleiding mijn moeder, het gevoel dat ze me gaf, de machteloosheid van de discussies.
Ze was de oorzaak. Maar niet de schuldige.

Als mijn vader nu een hartaanval zou krijgen, of een beroerte, zou ik de directe aanleiding zijn. Mijn gedrag, mijn zijn, al wat ik in hem opwek. Ik ben de oorzaak, niet de schuldige.
Maar dat maakt het niet minder afschuwelijk.