Ongecompliceerd

Het is als met mijn wekker.

Jaren geleden besloot ik mijn wekker tien minuten vooruit te zetten, zodat ik altijd zou denken dat het later was dan het werkelijk was en, derhalve, altijd overal op tijd of zelfs te vroeg zou zijn.
Het werkte een paar dagen.
Toen zat in mijn systeem: 12.40 is half één, 15.32 is acht-voor-half vier.
Ik telde er nog vijf minuten bij op.
Het rekenen ging zo iets moeilijker, zeker omdat ik toch al geen ster ben in klokkijken (Dyslexics untie!) - maar ook in dit geval leerde ik: 12.45 is half één, 15.37 is ‘ergens tussen kwart over drie en half vier’.
Het werd een gewoonte om op die manier klok te kijken; zózeer een gewoonte dat ik tot op de dag van vandaag x:45 lees als half, x:30 als kwart over, x:00 als kwart voor en x:15 als het hele uur.
Nieuwe symboliek, nieuwe cijfertaal. Makkelijker áán dan weer àf te leren

Zo is het ook met mij en vaders. Met mij en S.

Ik word vrij snel verliefd. Een lief woord, een vriendelijke blik, een aardig gebaar en ik val in zwijm. Hopeloos, tomeloos, ongeneeslijk.
Ik aanbid de man in kwestie, (het betreft in deze context mannen - dat is niet om de vrouwen af te vallen, maar die zijn nou eenmaal van nature uitgesloten van het hierna beschreven mechanisme), wil alles van hem te weten komen, ik hang aan zijn lippen, Google op zijn naam, volg en achtervolg hem tot op het stalkerige af, smacht naar contact, naar meer lieve woorden, meer waardering.. eigenlijk blijkt hij me als mens geen snars te interesseren, maar hij is zo lief en aardig en zacht, ik wil meer aandacht en warmte, knuffels... en op dat moment valt het kwartje. Ik wil hem niet als vriend, niet als minnaar: ik wil hem niet als man, maar als vader.
Desillusie tot en met. De opbloeiende vriendschap wordt bruut (door mij) verbroken en ik blijf koud en katerig achter; treurig, somber en vooral kwaad dat ik weer in mijn eigen valkuilen ben getrapt.
In de loop van de jaren heb ik geleerd: verliefdheid is schijn, verliefdheid is mijn vadercomplex in vermomming. En andersom vertoont mijn vadercomplex zich altijd in de vorm van verliefdheid.
Na een kleine vertaalslag is het heel duidelijk.

En toen kwam S.
Ik begreep niets van wat ik voelde. Ik was niet verliefd op hem, zelden ben ik op een aardige man zozeer niet verliefd geweest. Wat een rust, wat een heerlijkheid. Eindelijk kunnen ontspannen, niet bang hoeven te zijn voor mijn eigen dubbele bodems, de bedriegelijkheid van mijn emoties. Ik was niet verliefd. Wow.
Maar wat was er dan aan de hand?
Als hij met vakantie was, als ik hem weken niet zag had ik heimwee. ‘Papa kom terug, ik mis je’
Als hij me op mijn hoofd klopte of aan mijn vlecht trok beschreef ik dat als vaderlijk.
Als ik aan hem dacht ging dat tweestemming, altijd met een begeleidend ‘Ik wou dat hij mijn vader was, ik wou dat hij mijn vader was, ik wou dat hij mijn vader was....’

Eens zei hij waarschuwend: Ik kan niet je vader zijn. Je hebt een eigen vader.
Ik was gegeneerd en verbijsterd. Hoe kwam hij daar nou weer bij, dat ik dat zou willen?
Ik schreef hem, over hoe vadercomplexen bij mij werken. Over de schijn-verliefdheid, het op een voetstuk plaatsen, de kater achteraf. Dat ik me bij hem juist volkomen ontspannen voelde, dat hij op geen enkele manier mijn vadercomplex aanroerde.
Hij schreef terug: dat, zoals ik de relatie naar hem toe beschreef, naar zijn idee veel meer overeenkwam met hoe een dochter zich bij haar vader voelt - maar goed, dat was zijn mening.
Ja. Inderdaad. Beetje vreemde mening. We moesten het onderwerp inderdaad maar gewoon laten voor wat het was; ik wist nog wel hòe ik wàt voel..!

Zo was het, zo is het.
Ik vertel hem alles wat ik eigenlijk mijn vader zou moeten vertellen. Als hij trots op me is straal ik, voel ik me groeien. Als een kind met een tekening wil ik hem laten zien: kijk, dit heb ik gedaan, dit heb ik gepresteerd, dit denk ik, hier ben ik mee bezig.
Maar een vadercomplex is het beslist niet. Ik ben immers niet verliefd...?

Right. En om 0:13 is het twee voor twaalf.