Kwijt en rijk

Ik zou nog een verjaarscadeau van mijn vader krijgen. Daar kwam een sinterklaascadeau bij en toen een kerstcadeau - en de almaar zwaarder wordende envelop ging gepaard met eenzelfde cumulatieve schutterigheid van mijn vader.
Tijdens de kerstdagen kondigde mijn moeder aan dat ik een dezer dagen iets in ontvangst zou moeten nemen, en alleen al de noodzaak van die aankondiging, de lading die de hele gebeurtenis op die manier kreeg, deed me het moment vrezen.
Ik word zenuwachtig van mijn vaders zenuwachtigheid. Feestdagen maken me sowieso al bloednerveus, cadeautjes ook. Hoe groter een gebaar; geschenk; gebeuren, hoe groter mijn vluchtgedrag. Het kon me niet lang genoeg uitgesteld worden, of anders niet snel genoeg voorbij zijn.

‘Ik Heb Nog Iets Voor Je’, kondigde mijn vader vanochtend met veel nadruk aan. ‘Wil je dat nu in ontvangst nemen?’

In vredesnaam dan maar.

Ik stond naast hem in de woonkamer; hij keek in het rond, de chaos langs.
Zocht drie, vier stapels door.

De envelop was weg. Onvindbaar ondergesneeuwd in de puinhopen van mijn vaders bestaan.

Een groter geschenk kon ik me niet wensen.