Dit stukje had eerst nog een alinea. Een alinea die ik er uiteindelijk maar uit heb gehaald. Ik wilde uw tere zieltjes niet beschadigen, en voor de verhaallijn voegde het weinig toe.
Maar in de ruwe versie van het stukje, de versie die ik aan mijn moeder had laten lezen, stond die alinea nog wel.
Ze ging als volgt:
...en als ik dan toch bij de huisarts ben kan ik eens beginnen over mijn barbituraten.
Eens, eeuwen geleden, of toch zeker twee jaar, kocht ik een stevige hoeveelheid barbituraten voor het onzalige bedrag van $160. Als het me allemaal te bar zou worden zou ik op die manier een uitweg hebben. Snel en pijnloos, ik had een heel plan klaar.
De pillen verlopen maart a.s., en pillen die verlopen worden niet giftig, ze verliezen gewoon hun kracht. Wat tamelijk onpraktisch is als je er zelfmoord mee wilt plegen.
Ik heb niet het plan om vóór maart dood te gaan, maar om dan direct al die pillen weg te smijten vind ik ook zo zonde van het geld. Misschien kan mijn huisarts me vertellen of het te grof geschut is om ze stelselmatig in te zetten bij menstruatiepijn. Als hij me niet direct met een IBS laat opsluiten, dat is.
Vanmiddag zaten mijn moeder en ik tegenover de huisarts. Na zijn onbegrijpelijke, onvolledige en als zodanig vrij nutteloze uitleg van mijn MRI-verslag vroeg hij: was er verder nog iets?
Waarop mijn moeder monter opmerkte: jij wou toch nog iets vragen over die pillen?
Ben je gek?!, vroeg ik geschokt.
Van dat stukje. Dat wou je toch nog vragen?
Weet jij wat ironie is? Echt, er komt een dag dat we langs het politiebureau fietsen en jij vraagt of ik die winkelroof van vorige week niet nog wil gaan bekennen.
De huisarts staarde ons aan en lachte wat dommig. En ik moet maar hopen dat hij niet verder over gaat nadenken over de cryptische woorden van mijn moeder.
Dat zal me leren, om geen kladversies van mijn stukjes meer te laten lezen aan iemand die alles letterlijk neemt...
