Ophef

Zachtjes dwarrelen de sneeuwvlokjes naar beneden. De grond is te warm voor de sneeuw om te blijven liggen; bij de basisschool aan de overkant kruipen de kinderen over het schoolplein om genoeg sneeuw voor sneeuwballen bij elkaar te kunnen vegen.

Maar in de supermarkt heersen noordpool-stormen.
Het is druk, zo druk als gewoonlijk alleen rond de kerstdagen.
'Ja, ik kom nu nog gauw even, straks kan het niet meer'.
'Kijkt u uit mevrouw, het is heel slecht buiten'
'Ik zal blij zijn als het voorbij is...'
Het KNMI geeft een weeralam af: er wordt zware sneeuwval verwacht, zo'n vijf à tien centimeter sneeuw.
Zware sneeuwval: vijf à tien centimeter.
Horen ze zelf eigenlijk wel wat ze zeggen?

Waanzin.
Vorige maand al de hysterie rond de stormen, nu weer vanwege een beetje sneeuw.

Dit is Nederland. Land van de elfstedentocht, land waar - in elk geval toen ik klein was - elk zichzelf respecterend gezin een sleetje in de berging had staan. Het land van Anton Pieck met zijn sneeuwtafereeltjes, het land dat in de hele wereld wordt gezien als expert op het gebied van dijkenbouw. Dijken omdat we door de eeuwen heen te pas en te onpas bijkans van de kaart zijn gewaaid.
Toe nou. Lekker tegen de wind in over de dijk fietsen, rode appelwangen van de kou, dat soort clichés.

Zware sneeuwval my ass.
Als vanavond de sneeuw kniehoog staat en nergens in het land nog licht brandt omdat alle kabels zhet hebben begeven. Dàn ben ik bereid mijn mening bij te stellen en mee te doen aan alle paniek.
Maar kunnen we het nu even normaal houden? We kunnen onze aandacht en energie toch wel beter gebruiken.