Ruïne

‘Ik zie niks hoor. Is het deze kies?’
Hij gaf een mep met het spiegeltje tegen de kies in kwestie.
Hoezo je ziet niks?? Er is een joekel van een stuk af! En om me niet aan met 'het voelt altijd groter met je tong, want ik heb het stuk in mijn portomonnee zitten, ik kan het je zo laten zien! Nee, niet je leesbril opzetten! Wat moet je überhaupt nog praktijk voeren, ga toch lekker met je leesbril op kruiswoordraadsels maken!
Maar mijn 'Nnnggg aaaarghh uuurrrrrggggsjjj' maakte weinig indruk.
‘Niks aan de hand hoor. Ja, daar is een klein randje af, maar het is een mooie stevige vulling. Niks aan doen, geen zorgen.’

Weinig gerustgesteld en vooral verontwaardigd verliet ik de praktijk.
Ouwe knar. Charlatan.
Bij thuiskomst keek ik met lood in de schoenen naar de kies, waaruit ik een half uur eerder een stevige scherf had ge-kauwgomd.
En ik moest de tandarts gelijk geven: er was niets te zien. Als je heel, heel goed zocht zag je op de scheiding van twee kiezen een klein gaatje zitten.
Maar de rand van het gaatje is vlijmscherp. De kies is Dè kies, de kies van de ontstekingen en de inmiddels vijf wortelkanaalbehandelingen, de kies die alleen nog een smal muurtje om heel veel vulling is. Volgende week heb ik een afspraak voor de laatste wortelkanaalbehandelig, maar ik ben erg bang dat hij dat extra boren niet overleeft en dat hij er helemaal uitmoet.
Ik kan alleen maar hopen dat hij nog een week overeind blijft, zodat het eventuele trekken geen graaf- en spitwerk hoeft te worden...