Liefde is...
'Het huilen zelf maakte gisteren op mij ook weinig indruk.'
Zou hij weten, begrijpen, hoezeer hij me gekwetst heeft? En hoe kwetsend nu weer zijn nonchalante schouderophalen is..?
Ik was al bijna in slaap. Maar ik had beloofd te zullen bellen, om in elk geval nog even af te spreken wanneer hij zou komen. Dat zei ik hem ook. Alleen afspreken, andere keer verder praten.
'Niet op zaterdag'.
Wat is er op zaterdag?
'Sorry, daar wil ik liever niet over praten, dat is persoonlijk. Záterdag is persoonlijk. Ik wil niet op zaterdag afspreken, da's al, maar verder is alles best.'
Hij bleef er maar op doorgaan. Wat er dan met die zaterdag was. En waarom ik het niet gewoon kon zeggen.
En toen: Wat je nu doet. Dat doe je steeds. Als iemand in je geinteresseerd is en zo'n vraag stelt moet je je afvragen wat daarachter zit. Iemand geeft om je, en jij accepteert dat niet.
'Dat weet ik, ik weet ook dat je daarin in principe gelijk in hebt, maar je zult in dit geval gewoon genoegen moeten nemen met de mededeling dat ik op zaterdag niet kan.'
Hij nam er geen genoegen mee. Hij was duidelijk op dreef, hij bleef maar doorpreken over mij, mijn motieven, mijn houding en handelen. Hij wilde praten. Nú.
'Ik wil er best over praten, maar niet nu. Ik ben doodmoe, ik wil slapen, en ik vind het niet prettig dat je nu zo doet, zo vlak voor ik naar bed ga.'
Dat is chantage!
Felle toon, kwaad. Ik had hem nog nooit kwaad gehoord.
Het was inmiddels halftwaalf, over krap zes uur zou ik weer op moeten en hij was zonder enige waarschuwing verbaal op me in gaan hakken. En dus ging ik huilen. Ik ging huilen maar wilde niet dat hij zich ook daardoor 'gechanteerd' voelde, en zei dat het me beter leek op te hangen.
's Ochtends had ik diep ademgehaald en besloten de avond te vergeten en opnieuw te beginnen. Ik had hem gemaild met de vraag of hij me nog eens kon schrijven wat hij eerder had gezegd. Misschien dat ik dan ook begreep wat hij precies had bedoeld.
En nu mailde hij dat zinnetje. Dat hij best op antwoord had willen wachten toen ik huilde, maar 'het huilen zelf maakte ook weinig indruk'.
Dat hij het bracht als had ik mijn huilen geënsceneerd om indruk te maken, was een pijnlijke trap na.
Voorlopig geen opnieuw beginnen. Wat mij betreft voorlopig überhaupt geen telefoon of bezoek; niet van hem, niet van wie dan ook.
Als dit soort opgedrongen confrontaties en analyses 'geven om' is hoef ik het niet.
vrijdag 23 februari 2007 - 08:00
'niet van hem, niet van wie dan ook'
Dat zou wel heel jammer zijn. Dan wordt het nog groter als het al is. Dit was een heel rottig gesprek. En in ruzies houden mensen zich niet aan de regels van een goed gesprek. Rot. Maar menselijk. Dat je nu even in je schulp kruipt en je wonden likt... heel begrijpelijk. Maar 'niet van wie dan ook'... dat geeft het een nare bijsmaak. Sterkte,
Els (die soms zeer ongevraagd advies/commentaar geeft)
Els () - 23 februari 2007 - 08:53
Maar, als ik je verhaal zo lees, dan was het huilen toch ook een manier om een eind te kunnen maken aan het gesprek en de vraag niet te beantwoorden? Ik snap dat het pijnlijk is als iemand daar niet van onder de indruk is en door je toneelstukje heenprikt, maar om dan ook meteen te roepen dat je met niemand contact wil hebben, dat vind ik nogal overtrokken.
Eveline (URL) - 23 februari 2007 - 23:24
> Ik snap dat het pijnlijk is als iemand daar niet van onder de indruk is en door je toneelstukje heenprikt...
Absoluut geen toneelstukje, juist niet.
Mijn 'dus' verwees naar het verbaal op me inhakken. Ik was moe, ik voelde me overrompeld en lamgeslagen, dus ging ik huilen. En juist omdat ik niet wilde dat 'hij' dacht dat ik mijn huilen als machtsmiddel gebruikte, hing ik op.
Dat hij daarna blijkbaar alsnog dacht dat ik een 'toneelstukje' opvoerde deed dubbel zoveel pijn. Afgezien van het feit dat ik zijn reactie nogal kil en harteloos vond.
Het even niemand meer willen spreken is overigens, in deze context, inderdaad een nogal overdreven en theatrale reactie, maar er is meer dan deze context. Dat kan ik allemaal niet zeggen over schrijven, waarmee mijn laatste zin nogal onzinnig en extreem lijkt. Da's feitelijk gewoon slecht schrijverschap :)
Puck - 26 februari 2007 - 13:26
Je 'hoeft' hem niet als je niet wilt, daarvoor heb je niets anders nodig dan het gewoon niet willen. Dat spreekt voor zich.
Maar zijn 'geven om' reduceren tot een wellicht wat misplaatst gedrag waar jij misschien een beetje overgevoelig voor bent is niet erg eerlijk, noch tegenover hem of tegenover jezelf. Een mens kan heel veel om iemand geven en toch (al dan niet bewust) helemaal het verkeerde doen.
Natuurlijk hoef je ook helemaal niet eerlijk te zijn, soms is het beter voor je eigen integriteit om dat niet te zijn maar ik vond dat je weer eens een uitgebreide reactie verdiende en dit is de enige reactie die ik kan geven :)
Liesan (URL) - 26 februari 2007 - 14:46
Mijn vader kon me toen ik klein was al aan het huilen krijgen door te zeggen: 'moet je misschien een beetje huilen?' als ik me eigenlijk alleen maar verveelde (hij is verder wel heel lief hoor). En nog steeds komen de tranen bij mij vrij snel, dus ik begrijp maar al te goed wat je bedoelt in het stukje. Dat iemand dat vervolgens niet serieus neemt maakt het inderdaad alleen maar erger.
Sabine - 26 februari 2007 - 16:27
'voorlopig geen telefoon of bezoek'
maar gelukkig wel weer blogs + reacties
Els (for better and for worse)
Els () - 26 februari 2007 - 16:33
Maar wat IS er nou zaterdag? Nu ben ik ook nieuwsgierig! :(
Juud - 26 februari 2007 - 19:19
Juud, op zaterdag komt de psycholoog langs... Wel lezen he? ;)
(Ik denk tenminste dat 't daarom is, Puck?)
Eveline (URL) - 26 februari 2007 - 21:11
:-)
Gedeeltelijk. Op zaterdag ga ik naar de psycholoog toe (dat hij bereid is langs te komen wil nog niet zeggen dat ik daar ook direct gebruik van maak, ik ben gemakzuchtig maar niet zó erg..). En de rest is persoonlijk: voor de hem uit het stukje en voor ieder ander. Pûh :p
Puck - 26 februari 2007 - 21:51
Of..... is de hem uit het stukje misschien wel de psycholoog?
Els (oké, ik geef toe, mijn leven is zo saai op het moment, ik zoek overal naar intriges)
Els () - 27 februari 2007 - 08:51
Het ligt eraan, vind ik, wat de relatie tussen jou en 'hij' is. Als je een relatie hebt of bezig bent op te bouwen, mag hij, denk ik, openheid van jou verwachten waarom je zaterdag niet wilt/kunt. Als je zoiets niet tegen je 'vriendje' kunt zeggen...
Is hij 'zomaar een vriend' of een hulpverlener, dan moet hij genoegen nemen met: 'dit is persoonlijk, gaat je niet aan'.
mrs c - 27 februari 2007 - 14:33
Oh, ik had zoiets van: 'Zo simpel zal het wel niet zijn...er moet vast meer zijn...' want ik heb niet het idee dat Puck dat zou verzwijgen voor een goede vriend.
@Els: Je hebt idd allerlei gekke ideeën in je hoofd als je dit zo leest. Zou ze soms hebben afgesproken met haar dealer of laat ze zich harsen op de Brazilliaanse manier of houdt ze er een geile professor op na of gaat ze voor konijnen zorgen in een Knaagdierenopvang of...of...of...
Puck, verdorie. Tijd voor wat telefonisch contact lijkt me. :)
Juud () - 27 februari 2007 - 21:37
Een man die denkt dat je expres huilt, om je zin te krijgen of om een andere rationele reden, daar moet je zo snel mogelijk niets meer mee te maken hebben. Die snapt namelijk niet uit zichzelf dat mensen soms iets voelen. Trust me, been there. Sterkte.
Anneli - 02 maart 2007 - 13:19
Ik zou daar ook niet tegen kunnen hoor. Onder het mom van belangstelling en betrokkenheid wordt er toch maar even over je gebaasd en geoordeeld. Als je tegen iemand zegt dat je ergens niet over wilt praten, dan heeft hij dat maar te accepteren en te respecteren. Doordrammen over 'chantage' dat is iets voor kleuters.
In een relatie moeten mensen elkaar de ruimte laten, lucht gunnen. Trap er niet in, jij bent beter waard. :)
Ricky (URL) - 02 maart 2007 - 15:08
