Ik heb in geen jaren meer gespeeld. Ik had noch de behoefte, noch het fysieke vermogen daartoe. De koffer staat werkeloos tussen wastafel en bureau, meer een sta-in-de-weg dan iets wat verlangen of zelfs maar gevoelens van nostalgie oproept.
En toch: mijn viool langzaam in elkaar te zien klappen, als geveld door een terminale ziekte; zijn glans te zien veranderen in dof, aangevreten hout; deuken die gaten werden, zijn zo charmante, ontroerende buikje in elkaar gedrukt, tot ik uiteindelijk niets anders meer kon dan de splinters voorzichtig in de vioolkist draperen - het was de ergste nachtmerrie die ik in tijden heb gehad.
Zo zou het postje hebben moeten gaan. Het was vijf-voor-halfzes, ik was klaarwakker, doodop en gesloopt en ik probeerde mezelf weer enigszins terug te vinden middels het schrijven van een stukje.
Ik zette mijn pap op en roerde; overdacht droom, postje en posten.
Ik moest het kwijt, dat was duidelijk. Maar tegelijk dacht ik, nuchter en berekenend: ik heb al drie lange stukken geschreven die de lezers nauwelijks kunnen verwerken. Daarboven nog eentje, daar kunnen mensen dan wel voorbij scrollen. Maar dan meteen weer dit... misschien moet ik het gewoon alleen voor mezelf schrijven, desnoods een dag later plaatsen als ik wat troost-achteraf wil.
Aldus dobberden mijn gedachten. Toen moest ik naar de wc. Gewoon, zoals elke ochtend tussen halfzes en zes. Like clockwork, mijn darmen.
Niets aan de hand. Aanvankelijk.
Toen schoot er een pijn, ik zou haast zeggen: van buiten naar binnen. Eerst
Ik belde mijn moeder, daarna de doktersnachtdienst.
'Ik heb zo'n buikpijn...!!' - Brabbelde pas daarna mijn naam en geboortedatum.
Niks aan doen, om acht uur de huisarts bellen, slik maar gewoon paracetamol.
Ongevoelige honden.
Ik hing op, belde mijn vader (een kamer en een gang van me gescheiden) om te vragen of hij zijn slaapkamerdeur open kon zetten, zodat hij me zou horen als het nog erger werd. Lopen lukte niet, zitten ook niet.
En net zo snel als het was begonnen trok het weer weg, alleen een wat beurs gevoel achterlatend.
Dit is niet de meest aangename manier om de dag te beginnen.
En straks toch nog maar (wéér...) even de huisarts bellen. Want wat dit nou was is me een raadsel, ik voorkom graag dat het in een toekomst nog eens gebeurt.
Update, 12.00: onschuldig, zei de huisarts. Inderdaad een spasme van rectum en het onderste stuk van de dikke darm. Dat kan zomaar gebeuren, doordat er toch druk op staat bij het naar de wc gaan. 'Maar ik heb heus niet geperst, ik was helemaal rustig en ontspannen, half in slaap nog!'. Neenee, dat zei hij ook niet, daar hoef je ook niet voor te persen, dat kan er ineens inschieten. En nee, dat heeft niets te maken met IBS. Dat was dan wel weer een geruststelling. IBS heeft voor mij iets teveel het beeld van 'nerveus wrak'. Kans was klein dat het nog eens zou gebeuren, pijn zou in de loop van de dag wel minder worden. 'Sterkte hè! En groeten aan iedereen daar!'
Alsof hij vanaf Mallorca belde en zijn zonnige zomergroetjes deed, de gek.
Zo. En nu ben ik nog veel, veel moeër dan gisteravond en ga ik fijn instorten.
Geen postjes meer tot na het weekend. En niet zeuren, me dunkt dat ik u voldoende leesvoer heb gegeven voor minstens een week. En anders gaat u maar gezellig met elkaar converseren in mijn reactieding.
