Kriebels

Ik weet niet hoe lang het nu al duurt. Was het vorige we...? - Ja. Ja, want dinsdag heb ik een jengelend smsje gestuurd. Iets met treintjes en zo’n keelpijn, *huil*.

Donderdag hoestte ik. Heel veel hoest.
In het begin was het eigenlijk nogal nostalgisch, helemaal in de lijn van de autobiografie. Vroeger, heel lang geleden, vroeger hoestte ik wel drie keer per jaar mijn longen en ribben kapot. Oncontroleerbare hoest, hoest die mij geheel overnam, tot ik niet meer dan een hikkend hijgend hoopje ellende was. Dat werkt niet. Een alliteratie met een nieuwe beginletter erachteraan, bedoel ik. De alliteratie trekt hoopje als een magneet naar de eerste twee woorden toe, weg van ellende, waar het eigenlijk bij hoort. Hikkend hijgend hummeltje - dat kan wel; maar het is wat narcistisch om een schattig woord als ‘hummeltje’ op jezelf te betrekken. Afijn, u begrijpt wat ik bedoel, neem ik aan.

Ik was zielig, dus; toen en nu.
En al na een halve dag was de charme van de nostalgie eraf. Ik belde de huisarts, die er niet was (mijn hemel, ik kan nog geen weekje wegblijven of hij gaat maar zo zonder mij in te lichten op cursus).
De assistente van de collega schreef codeïne voor. Nee wacht; de assistente van de collega ontkende eerst mijn leed, door kriebelhoest af te doen als ‘een kuchje’, als ‘een gevoel van je keel schrapen’. ‘Eeeeh... ik geloof dat wij het over iets anders hebben... ik bedoel niet-functionele hoest, een hoest die almaar doorgaat en je hele nachten wakker houdt, hoesten tot kokhalzen toe’. Oh. Nou ja, codeïne dus.

Codeïne wilde ik niet vanwege de bijwerkingen, en in overleg met de apotheker werd het noscapine.
Noscapine is góór. Noscapine heeft frambozensmaak maar geen suiker, zodat je de illusie hebt dat het leuk wordt maar achterblijft met een bittere dooie-muizensmaak. Frambozen zijn net mini-perziken. Onontvelde perziken hebben een mondgevoel van muizen, frambozen van slappe babymuizenlijkjes. De noscapine leek besloten te hebben het mondgevoel te vervangen door smaak.
En het hielp geen zier.
Wat ik had kunnen weten, als ik mijn eigen log wat beter zou lezen. Vijf jaar geleden hoestte ik ook, vijf jaar geleden heb ik zelfs mijn stem helemaal weggehoest, alleen vijf jaar geleden leed ik er minder onder omdat ik al hoestende acht uur achtereen met goede vriend Stoethaspel telefoneerde. Een nog immer ongeëvenaard record. Maar toen kreeg ik ook noscapine, en toen schreef ik al dat het niet hielp.

Afijn. Het werd vrijdag en ik ging naar het ziekenhuis. Voor de hoest?, vroeg mijn vader mijn moeder. Nee, voor de uroloog. Oh.
Urodynamisch onderzoek, fijne afleiding. Verslag volgt, wanneer, met de nierecho aanstaande vrijdag, het hele urologische circus voorbij is.

Het vervelende was, is, dat de hoest steeds deed of hij weg was. Zolang ik maar rechtop zat en in beweging bleef ging het wel. Af en toe een buitje, zeg maar. Maar zodra ik lag en ontspande viel hij aan. Nee, hij viel niet aan, hij óverviel, overmeesterde. Ik sliep niet meer, ik sliep al niet meer sinds dinsdag; niet overdag, niet ’s nachts.

Zaterdagavond had ik kriebelhoest en vastzittende hoest tegelijk. Of nee, er zat niet eens iets echt vast, er zat iets dicht. Ik kreeg niet zo gek veel lucht meer en belde de dokterspost.
Kunt u langskomen? Nou nee, ik ben moe. En in mijn geval betekent dat: ik kan niet meer lopen. Langskomen lijkt me niet zo’n geweldig idee.
Nou, zij kwamen lekker ook niet langs. Ik moest maar iemand sturen voor een potje Fluimucil, dat zou de boel oplossen.
Ik belde mijn moeder, mijn moeder lag voor lijk, ik zei dat ik papa dan wel zou vragen want dat ik haar niet lijkerig en wel op de fiets wou hebben, zij oordeelde - als altijd - dat mijn vader veel te klein en breekbaar was om er ’s avonds nog alleen op uit te trekken en wat nou als er een wolf uit het bos komt? - en ging briesend van woede voor me naar de apotheek.

De Fluimucil werkte wel maar hielp niet.
Ooit heeft Karin Spaink dat over een geneesmiddel geschreven, en nu begreep ik wat ze bedoelde.
Het werkte als een trein, namelijk. En precies op de klok. In de bijsluiter stond dat het zou werken na 1 à 2 uur; na anderhalf uur wandelde er een beestje in mijn keel naar beneden, ik hoestte en al wat ik aan slijm in mijn keel had gehad bleek in een waterig poeltje te zijn samengekomen. Het poeltje schoot loodrecht omhoog, een soort projectielhoesten, kaatste tegen mijn gehemelte aan en smakte toen recht mijn slokdarm in naar beneden. Wow. Mooi spul. Maar het hoesten werd er niet minder van.

Het werd zondag, ik hoestte nog steeds en mijn buikspieren begonnen het te begeven. En mijn schedel. Bij elke hoest leek mijn schedeldak open te breken. Erg onaangenaam. Om vier uur besloot ik dat het beter was nachtelijke drama’s te voorkomen en belde ik weer de dokterspost. Ik kon langskomen, afspraak om halfzes, geen wachttijd.

Noodarts, nieuw medicijn. Puffertje. Zes uur thuis, puffertje gepuft, en toen brak de hel los. Laat ik zeggen dat het puffertje niet echt hielp. Zozeer niet hielp dat ik niet meer zelf de dokterspost kon bellen. Vader laten bellen, uiteindelijk toch zelf met de assistente gepraat, bijna ruzie gekregen met de assistente en uiteindelijk afgescheept met een ‘U heeft slijm. Ik hoor toch dat u slijm heeft. U heeft slijm en dat lekt in de luchtpijp en de luchtpijp sluit het af en dan moet u hoesten. U heeft slijm. (Niet waar!) Wel waar. U moet sprayen en druppelen met oordruppels. Stuur maar iemand naar de enige apotheek in heel Den Haag die nu nog open is, aan de andere kant van de stad, om twaalf uur ’s nachts, zonder auto.’
Bitch.

Ergens werd het ochtend, ik belde de huisarts en maakte een afspraak voor vanmiddag drie uur.
Ik ging naar de uroloog (alweer ja) en leerde mezelf katheteriseren, fijne afleiding, verslag volgt, wanneer - nou ja, dat schreef ik al.

Huisarts. Huisarts liep uit, drie kwartier. Maar: huisarts was aardig, zwiepte alle medicijnen weg en verving ze door twee nieuwe. Als dank gaf ik hem een gigantische reep chocolade. Nou ja, niet helemaal als dank. Ik had het ding een half jaar geleden van Jelle (Jelle! Kent u hem nog?) gekregen, ik houd niet van pure chocola en het ding lag in de weg. Eerder een afdankertje, dus. Maar het was óók goedbedoeld (als het puur om het afdanken ging had ik tenslotte ook een oud hemmetje ofzo kunnen geven) en de huisarts was er blij mee.

Zo. En nou ga ik vanavond heel dapper een codeïnepilletje slikken, zonder ook maar één seconde bang te zijn voor de bijwerkingen, en dan stopt het hoesten en alles komt goed. Echwel.