Lucht

Mailwisseling Sven - Puck: 3 - 3. Wow. En wisselde hij in de vorige mail nog ‘Geachte Mevrouw’ af met ‘je’, nu is hij helemaal om en begint met ‘Beste Puck’.

De mensen van Lundbeck reageerden niet, dacht ik, en dus mailde ik ook maar naar mijn eigen apotheek. Daar was ik nog niet opgekomen, dat die ook mailbaar zouden zijn. Ze blijken zelfs een eigen website te hebben. Als dat allemaal mogelijk is....
Ze kregen dezelfde mail als Lundbeck (lees: net zo lang en dreinerig) en zie daar! - beiden reageerden. Zowel de Lundbeckers als het mini-apotheekstertje, van wie ik nog steeds niet helemaal geloof dat ze echt apotheekster is. Ik bedoel, voor de studie farmacie moet je goed zijn in scheikunde. En niet een beetje goed, maar echt heel erg goed. Dit wurm is twee koppen kleiner dan ik en te schattig voor woorden. Zo een die je in haar wang knijpt en uitroept: Kjoeeeet!

Oh, die moet ik misschien even uitleggen. ‘Kjoeeeet’ is mijn nieuwe stopwoordje. Niet helemaal nieuw, hij gaat al een tijdje mee, maar toch relatief nieuw. Kjoet is gewoon cute. ‘Kjoet’ wordt door mij alles genoemd wat niet onder ‘neat!’ valt. En ‘neat!’ is het nieuwe ‘geil!’. Ik mag van mijn moeder geen ‘geil’ meer zeggen, dus nu zeg ik te pas en te onpas ‘Neat!’ - waarop haar verontwaardigde reactie in negen van de tien gevallen is: ‘Wel waar!’. Mijn engelse ea is niet wat hij moet zijn, vrees ik.

Afijn, het apotheekstertje, dus. Dat is cute. Ze is blond en springerig en ze heeft een wipneus.
Vermoedelijk om wat meer overwicht te krijgen heeft ze onlangs (een maand of drie geleden) haar haar bruin geverfd en draagt ze steevast haar eigen kleren temidden van de uniformpjes van de assistentes. Het helpt geen zier. Ik kan me haar gewoon met geen mogelijkheid voorstellen als een nerd die in haar vrije tijd leuke zoutzuurexperimentjes doet.

Dat wou ik allemaal helemaal niet vertellen.

Het wicht heeft teruggeschreven, daar was ik. En Mevrouw Lundbeck, om haar maar even zo te noemen, ook. En wat ik bijzonder sympathiek vind is dat beide dames net zo’n lange lap tekst voor hun reactie hebben gebruikt als ik voor mijn mail.

Lundbeck hult zich in mysterieuze praat.
‘We menen dat het in principe mogelijk zou moeten zijn dat... maar wij adviseren toch om... omdat we die omstandigheden hebben getest en er niet zeker van zijn dat de vloeistof onder andere omstandigheden stabiel blijft’.
‘Wij raden niet aan maar ook niet af om....’
‘Waarschijnlijk.....’
‘Het kan zijn.....’
‘Het ontraden van het innemen met melk(achtige) producten is mede doordat de vloeistof er wolkig van kan worden, waarschijnlijk door een verschil in de zuurgraad en omdat niet is onderzocht wat de invloed daarvan op de werkzaamheid van de druppels is....’
‘Naar analogie zou eveneens.... echter dit is niet onderzocht.....’
Ja, zo kan ik ook wel een A4-tje vullen.

Het kindeke schrijft minder omslachtig, maar raadt af om rondom de inname warme of melkhoudende (vloei)stoffen te nuttigen. Twee uur, zoals Esther ook zei. Wat in praktijk betekent dat ik de Cipramil überhaupt niet tijdens een maaltijd kan innemen, aangezien èlk van mijn maaltijden een warm element bevat (hetzij thee, hetzij soep, hetzij alles).

Opvallend vind ik overigens wel dat in geen enkele engelstalige bijsluiter ook maar iets over warm of koud of melk te vinden is.
Maar goed - genoeg hierover.

Iets heel anders.

Lucht.

Mijn stukjes waren veel beter, vroeger, en de reden dat ze beter waren is, aldus mijn zeer geëerde moeder, niet omdat ze beter waren maar omdat ze luchtiger waren. Sprankelender. De sprank is weg en dus lees ik niet meer zo lekker weg.
En mijn lezers zijn weg, dat kon er ook mee te maken hebben. Sterker nog: het een zal het ander hebben beinvloed. Geen sprank, geen lezers; geen lezers, geen sprank.

Ja, ja, ik weet het: u bent ook een lezer, maar u bent niet de goede.
Mijn oude lezers, van lang lang geleden, die had ik lief en achtte ik hoog. U niet. U minacht ik en haat ik - en dat is nog op goede dagen. Mijn welgemeende excuses, ik had het ook graag anders gezien.
Mijn oude lezers, die waren lief en slim en adrem; die hadden geestige hilarische reacties waarnaar ik uitkeek.

[Stille weemoedige zucht]

Nu ja, niks aan te doen. Gegeven paard enzo.
En ergens is het wel logisch: als ik zelf sprankeloos ben kan ik geen geestigheid van u verwachten.

Enige tijd geleden reageerde hier Judith. Ze zei dat ik me onderdompelde in slachtofferschap, en ‘dat ik me geen raad zou weten als ik niets meer te klagen had’.
Ik wilde haar nog bedanken voor die reactie, maar ik was bang dat een bedankje als sarcastisch zou worden gelezen. Terwijl ik het heel oprecht meende.
Bedankt, alsnog.
Niet dat je gelijk had - nee, sorry - maar je zette me wel aan het denken.

Ik ga daar nog op reageren. Een leuk luchtig stukje over mijn chronische doodswens.
Of een compact, broeierig stuk, ontdaan van alle sentiment en dramatiek, dat u leeg en kapotgeslagen achterlaat.
Mooi man. Ik verheug me nu al.

Soms.. soms wil ik choqueren. Of nee, niet choqueren. Het choqueren is een neveneffect. Het is meer de behoefte om los te breken, uit mezelf en al mijn angsten.
Dat ik bijvoorbeeld eens gewoon zou durven schrijven: Ik ben bloedgeil en ik wil neuken!!
Nou heb ik zelden of nooit de behoefte om te neuken; maar het gaat om het grenzeloos, schaamteloos, taboeloos durven zijn. Ik heb ontzag voor mensen die dat kunnen.
Voluit emotioneel wil ik zijn: kwaad, schreeuwend, brullend, juichend. Als ik voluit emotioneel zou durven zijn zou ik, denk ik, een stuk minder dramatisch en overdreven zijn dan nu. Paradoxaal genoeg.
Haat en woede en weerstand durven opwekken: geen woede die voortkomt uit ergernis, zoals nu; geen woede om de martelaar die ik ben - maar een eerlijke, gelijkwaardige woede. Woede en weerstand om ideeën, denkbeelden, om zout in de wonde. Geen woede om uitstraling of houding.

Boksen wil ik.
En vliegen.

Binnenkort. Binnenkort ga ik erop slaan. Wees gewaarschuwd.