Drugprobleem

Precies een week geleden slikte ik in één keer de volledige dagdosering van één van mijn medicijnen. Elke dag deed ik de twee capsules in een apart potje, zodat ik aan het eind van de dag kon verifieren of ik niets was vergeten. En die dinsdagochtend lette ik niet op en vergat ik, inderdaad, helemaal niets.
In paniek belde ik de doktersdienst om te vragen of het kwaas kon; of ik iets moest doen.
Geen paniek nodig. Kon geen kwaad, voor een keertje. Veel drinken, was het advies.

Enige dagen later droomde ik dat ik, met net zo'n voortvarende zwaai, drie dagdoseringen van àl mijn medicijnen naar binnen gooide. Heel wat minder onschuldige medicijnen dan de in werkelijkheid over-gedoseerde capsules. Uit alle macht probeerde ik ze terug te krijgen: ze zaten nog in mijn mond, maar losten langzaam op; ik kon, als waren het gekleurde smarties, niet meer zien wat welke pillen waren geweest, wist niet hoeveel er al was weggesabbelt en hoeveel - of hoe weinig? Genoeg? Tè weinig? - ik al had binnengekregen.

Vanochtend brak ik, zoals elke dag, een capsule probiotica open en strooide hem volgens voorschrift in lauw water. Het water werd niet troebel. De capsule werd niet doorzichtig. Ik schudde en schudde, keek in mijn glas. Waar, op de bodem, kleine korreltjes lagen.
Shit. Verkeerde capsule genomen.
De korreltjes mogen, in geval van slikproblemen, ook op vla of yoghurt worden gestrooid; ik hoopte dat lauw water niet erg was. Ik dronk, maar er bleven korreltjes achter. Ze mochten niet oplossen - dàt wist ik zeker - dus ik vulde mijn glas snel met wat nieuw water, draaide een draaikolk en sloeg de van de bodem bevrijde korreltjes achterover. En spuugde ze onmiddellijk weer uit.
Het kraanwater, het laatst gebruikt om lauw water te maken, was gloeiend heet. 90 graden, heb ik me eens laten vertellen.

Mijn medicijnen en ik, wij klikken op het moment niet zo...