Mijn Eerste Postje

Ik had het moeten opschrijven. Meteen, vanaf de eerste avond. Of in elk geval vanaf de tweede avond.
Die eerste, die weet ik nog wel; die was, gek genoeg, niet eens zo boeiend. Maar al die andere avonden. De keren dat het mislukte, half lukte, nauwelijks lukte en eigenlijk heel goed lukte.
Nu weet ik het niet meer. Moet ik mijn moeder vragen welke data we precies zijn gegaan - want zelfs dat weet ik niet meer. Heb ik ook niet opgeschreven.

Het wanneer is niet eens het belangrijkste; het hoe is de moeite waard. De moeite van het opschrijven, van het onthouden. Misschien ook, te zijner tijd, de moeite van het delen en vertellen waard.
Het is tenslotte niet niks, wat er allemaal gebeurt. De veranderingen, alle kleine gebeurtenissen die in deze nieuwe context zoveel groter zijn, zoveel meer impact hebben.
Het hele leven, elke dag, is uitvergroot. Machtig. De kleinste rimpeling in het water is als een vloedgolf. Alles brengt uit balans; maar tegelijk, misschien, te zijner tijd, juist in balans. Alle angsten, alle stress. De vergeten dingen, ontbrekende dingen, gekochte dingen; de verkeerd gekochte en verkeerd meegenomen dingen.

Eens valt het denk ik wel op zijn plaats. Wordt het eigen. Nu nog niet.
Nu is alles nog vreemd, ben ik als een schichtig hert.
Hoewel een hert me te poëtisch is; zo frêle en gracieus.
Een duinkonijn. Het konijntje dat ik ooit opraapte, langs de weg op weg van school naar huis; de oogjes blind en vuil door myxomatose. Zo grauw, zo ziek, zo bang.

Nu is alles nog vreemd.

Is het te laat om het op te schrijven?
Ja. De eerste nachten zijn toch al geweest, het nieuwe is eraf, het nieuwe mòet eraf zijn.

Maar het nieuwe is er helemaal nog niet af. Het moment komt dat mijn moeder 's nachts niet meer komt slapen. En na de nachten moeten straks ook de dagen. Het echte weg- en intrekken. Lossnijden van banden. En daarna, vanuit de nieuwe toestand, andere nieuwe dingen beginnen, die ook weer eng en verwarrend zijn.

Nee, het nieuwe is er nog niet af. Het is nog niet te laat om het op te schrijven.
Maar hòe. Dat is de vraag.