Ter afleiding

Ergens halverwege de scan begon ik te hyperventileren.
Ik had me 's ochtends volgegooid met oxazepam en de vorige keer hielp dat geweldig.
Maar ze hadden de MRI veranderd, of liever gezegd: het vastgesp-ding. De kooi die over het hoofd gaat was kleiner gemaakt, dichter op het hoofd. Tegen dergelijke claustrofobische verrassingen valt niet op te slikken.

Mijn ademhaling werd sneller en oppervlakkiger, mijn hart ging steeds harder kloppen.
Dat moet niet gebeuren, dacht ik. Ik was al te laat geweest (u heeft geen idee hoe lang je ineens moet wachten als één van de liften in een ziekenhuis defect is), ik kon het me niet veroorloven om de scan te onderbreken.
Ik ga wat gymnastiek doen, besloot ik. Ter afleiding en om het teveel aan zuurstof te verbruiken.
Zachte, gecontroleerde oefeningen. Billen aanspannen, buik intrekken. Vasthouden, loslaten, snel los-vast-los-vast, lang achterheen vasthouden.

Dat bleek een domme zet.
Gespannen hyperventilerend platliggend je buik en billen aanspannen is geen goed idee. Vond mijn maag althans. Hij maakte een energieke doch zeer verontrustende buiteling, waarop ik in acute paniek omhoog schoot.
Kan niet, als je in een kooitje vastgegespt zit.
Sowieso niet verstandig, aangezien zelfs slikken tijdens een MRI al als 'niet voldoende stilliggen' wordt beschouwd.

De rest van de scan had ik nodig om mezelf en mijn maag weer enigszins tot bedaren te krijgen. Maar hyperventileren deed ik niet meer.