Bestemming

De weg langs het crematorium is een voorbijrijweg. Het is een autoweg met fietspad van A naar B, en tussen A en B is niets. Ja: aan de overkant. Daar staan huizen, daar zijn zijstraatjes naar meer straatjes, naar pleintjes en winkels. Maar aan de kant van het crematorium is niets dan bos en weg.
Er is ook een voetgangerspad, dat, zoals dat gaat waar niets is, naar niets leidt. Naar het crematorium, naar het bos en heel in de verte naar A. Of B.

En zo komt het dat ik, elke keer als ik een wandelaar tegemoet fiets, hem of haar groet met een blik vol troost, een glimlach vol sympathie. ‘Gecondoleerd’, zeggen mijn ogen zwijgend.
Wat eigenlijk best sneu is voor die ene excentriekeling, voor die niet-rouwende die gewoon graag strak in het pak een boswandeling maakt, of doelloos tussen A en B de benen strekt.