Sleutel

Bij de eerste traan vroeg hij: ‘Kan je vertellen waarom je nu verdrietig wordt?’
Ik zweeg.
‘Nu trekt het weer weg, nu sluit je je af. Wat gebeurde er, wat gebeurt er nu?’

Ik legde hem uit dat juist zijn uitgesproken observatie en de clichématig therapeutische taal de kraan onmiddellijk had dichtgedraaid. Dat dat compleet averechts werkt op mijn potentiele tranenvloed - althans, als een tranenvloed is waar je op uit bent. En van wat ik heb begrepen van therapie, is juist het openrijten van de beerput aan lang onderdrukte emoties het streven.

Een kwartier later kwam de volgende traan.
Hij zweeg.
Nog een traan.
Hij kuchte. ‘Erhm... eeh.. vertel eens...?’
Ik schoot in de lach, hij ook.
Maar we waren al iets verder.

Nog een kwartier later waren er ineens voldoende tranen voor een rechtgeaarde stroom.
Hij knipperde met zijn ogen, keek me verwonderd aan, daarna geschrokken, mompelde toen: ‘Gossie toch...’.

Wolkbreuk.

Mijn psychiater is een snelle leerling.