Blik op de weg

Ergens de laatste maanden zijn mijn ogen nog verder achteruit gegaan. Zonder correctie (dat is in gewone-mensentaal: zonder bril of lenzen) is mijn visus nu 25%. Mèt bril zou dat 60% zijn, maar aangezien het grootste deel van mijn brilsterkte uit cilinder bestaat en ik stomdronken van een cilinder word draag ik geen bril, en is de visus met correctie dus niet zo relevant.

25% Is vrij weinig. Maar het went, blijkbaar zozeer dat ik niet eens doorhad dat mijn visus van een ruime 30% naar een krappe 25% is gedaald. Ik zie kleuren, ik zie de wereld feitelijk heel gedetailleerd, niet vaag of troebel. Gewoon, onduidelijk.
Ik merk het eigenlijk alleen bij letters, of bij gezichten. Dat ik geen mens herken op meer dan vijf meter afstand is alleen maar een goed excuus om niemand te hoeven groeten, en die letters... ach. Mijn monitor is best aardig, zo erg is het niet om alleen op twintig centimeter afstand iets te kunnen lezen.
Ik improviseer. Ik vermoed letters, meen een woordbeeld te herkennen, gok en vul aan.

Dat dat niet altijd goed gaat bleek vandaag.
Babyvlees, las ik geschokt op een supermarkt-wegwijzer.
Babyluiers, bleek er bij nader (in)zien te staan.

Over een aantal weken krijg ik als het goed is mijn eigen Ferrari, in de vorm van een door de gemeente verstrekte Canta.
Misschien moet ik het aanbod van de opticien toch maar aannemen, en een bril laten maken zonder cilinder. Met alleen sferische sterkte komt mijn zicht op 40%. Het is nog niet veel, maar voor overstekende... eeeh... vlezen allicht iets veiliger..