Goed fout (2)

Een prachtig, aandoenlijk gezinnetje was het. Vader en twee kindertjes.
Het meisje was tenger en druk. Kwikzilver. Ze redderde aan: zette alle boodschappen op de band, zocht naar stokjes met ‘volgende klant’, haalde twee, drie stokjes bij buurtkassa’s toen ‘onze’ stokjes buiten haar bereik lagen. Toen al hun eigen boodschappen op de band lagen begon ze de andere klanten te helpen. Boodschappen niet alleen op de band, maar ook op grootte, gewicht, kwetsbaarheid.
Vier, hooguit vijf jaar oud was ze, maar nu al met de efficiëntie en de snelheid van een volleerde huismoeder.
‘Over een jaar kan ze het helemaal zelf’, grinnikte ik tegen de vader. Ja, lachte hij terug.
Het jongetje hield zich wat verscholen, maar was niet minder aandoenlijk.

Vader had een korte, duidelijke discussie met beide kinderen over wel of geen snoep. ‘Jullie hebben nu die gekozen, daar blijft het bij. Geen ruilen meer. Nee, klaar.’
En het wàs klaar.

Leuk. Aardige man ook, keurige man. Niet keurig-stijf, niet keurig zoals je ze bij misdaadseries ziet. Van die jasje-dasje mannen, met Normen en Waarden, met smetvrees, een jeugdtrauma en bij nader inzien toch een heel stel lijken in de kast. Letterlijk.
Niet zo’n soort keurig.
Meer ‘ik kom uit een artsengezin, ik heb rechten gestudeerd en spreek met open klinkers en slik mijn n-en niet in; maar ik ben vlot en hip en jong; duur maar geen kak’.
Vogelwijk-typeje. Of ‘Zuid’, is geloof ik het Amsterdamse equivalent van de Vogelwijk.

Hij fluisterde iets tegen het jongetje. Een kwaad fluisteren; een op zachte toon toebijten. Geen woord van te verstaan. Het deed mijn waardering eigenlijk alleen maar groeien. Mooi discreet, niet agressief.
Zie je wel, dit was het goede soort keurig. Geen man van onderdrukte agressie.

Toen zàg ik het jongetje.
Terwijl de vader hem toesprak hield hij zijn oor vast: een slag gedraaid, het hoofd van het jongetje naar beneden trekkend. Geen tegenspraak, geen tegenbeweging mogeliijk.

Stille terreur.
De rillingen liepen me over de rug.