Represaille

Oh wat een mooie grote spin is dat!
Bijna ontroerd zei ze het.
‘Huh?’
Zal ik hem van je afhalen?
‘Huh?’
(ik was er niet helemaal bij, dat moge duidelijk zijn)

Van mijn schouder plukte mijn moeder een joekel van een spin. Het beest had wel zin in een uitje en marcheerde in ras tempo over haar hand naar haar arm.
Pardon, mag ik er even langs? Pardon, neemt u me niet kwalijk, even passeren. Excuseer, ik heb een spin die ik buiten wil zetten
Arm en spin droeg ze voor zich uit de rij door, naar buiten.
Halverwege keerde ze op haar schreden terug.
Hij is weg, ik zie hem niet meer, ik weet ook niet waar hij is gebleven.

Weer op de fiets probeerde ik haar duidelijk te maken:
‘Mam? Hoe zou jij het vinden als achter jou in een volle rij iemand met een nierbekkentje voor zijn neus zou staan; “pardon [braak], neem me niet kwalijk [kokhals], mag ik er even langs [kokhals, braak]”. Of iemand met een open mandje krioelende muizen?’

Ah gatverdamme, hou op. Dat deed ik helemaal niet.
‘Mama, de helft van alle vrouwen heeft een fobie voor spinnen. Als je de gemiddelde vrouw met zelfs maar een klein kruipbeestje confronteert springen ze òf gillend weg, òf ze slaan hem in hun paniek direct dood’
Maar waarom...??
‘Ja, dat weet ik ook niet, maar misschien leuk om rekening mee te houden, de volgende keer dat je een spin voor je uit de winkel uitdraagt. Laat staan als je dan terugkomt en in feite meldt dat het monster is ontsnapt.’
Ja. Misschien...

Het klonk niet overtuigd. Hooguit wat verstoord, om zoveel onzin.
Je zou bijna hopen dat er inderdaad eens iemand hetzelfde zou doen met muizen, of overgeven. Alleen hoef ik er dan niet bij te zijn..