Beestachtig

'Vooraf moet ik zeggen dat ik hele slechte ogen heb', begon ik mijn verhaal.

Even tevoren had ik een blik uit het raam geworpen, om de voortgang van de tuinverbouwing van de benedenbuurman te bekijken.
Mijn ogen zwierven van het hekje naar de border, over het nieuwe gazonnetje; en op dat moment stuiterde mijn hart van mijn keel naar mijn slapen met een knal terug omlaag, mijn maag in.
Midden op het gras zat een levensgrote rat. Een gigantisch beest, met een vettige staart langs zijn zij.

Dit kon niet.
We zaten vlakbij een sloot en vlakbij een kinderboerderij, maar toch. Het moest wel een vreselijk decadente rat zijn om van een voedselrijke omgeving naar een kale grasmat te willen verhuizen, enkel omdat het uitzicht en de zonneschijn daar rijker waren.

Ik staarde en staarde, maar de rat bleef een rat.
Ik pakte mijn bril, hoopte dat de ophoging van 20 naar 60% gezichtsvermogen van het beest een stofdoek zou maken.
Maar het bleef een rat. Ik kon er hooguit een erg oude, grijze mol van maken; maar mollen waren volgens mij toch kleiner.

Hier moest iets gedaan.
Ik moest de buren waarschuwen. Ik had geen zin, ik was moe, mijn eten was niet lekker gevallen en de inmiddels ontstoken bloedblaar deed Pijn. Bovendien was ik Bang. Ook met hoofdletter. Maar ik moest, ik had een taak als goede buur.

'Vooraf moet ik zeggen dat ik hele slechte ogen heb. Maar ik keek net uit mijn raam en zag in uw tuin iets wat me toch wel erg deed denken aan een.. eeh.. *kuch*... eeeeeh.... rat... '.
'Of een mol', zwakte ik de gruwel haastig af. 'Of een egel, of gewoon een lap. Maar ik schrok erg, ik wist het niet zeker, ik wilde u toch even waarschuwen...'
Oh, zei de buurman opgelucht; dat is het ratje van de hond.

RatJE??
Hond?
De hond zelf heeft de grootte van een ratje. Het ratje kon makkelijk een hondje of in elk geval een pup zijn.
Ratje... het mocht wat...

Maar: 'mijn moeder schrikt ook elke keer als ze het beest ziet'.
En dat was dan nog van dichtbij, waar ze kon zien dat het geen echte rat was.
Opluchting alom, terug naar boven.

Ik moest de buurman, of beter: de 'hond' van de buurman, bij wijze van verlaat welkomstgeschenk, maar een zak speeltjes cadeau doen. In zoveel mogelijk onnatuurlijke kleuren, vormen en materialen.
Overigens weet ik niet wat angstaanjagender was: de rat, het bezoekje aan de buren, of het feit dat ik me mezelf hoorde voorstellen als 'de buurvrouw'.