Overdracht

Waar het mannen betreft heb ik een tic, een quirk. Of, wie de wat straffere benadering kiest: een symptoom van een ernstige persoonlijkheidsstoornis. Maar als ik u was zou ik die betiteling nog even bewaren, anders heeft u straks geen passende superlatieven meer.

Ik heb er al eerder over geschreven, maar voor wie niet al mijn stukjes heeft gelezen, of - terecht - het grootste deel is vergeten, hier nog even de beschrijving:

Ik leer iemand kennen, de iemand leert mij kennen en de iemand vindt mij leuk en aardig.
Daar gaat het al bergafwaarts.
Hij - soms ook zij, maar voor het overzicht houden we het even bij de hij’s - zegt iets liefs. Iets warms, iets zorgzaams; iets waaruit blijkt dat hij om me geeft.
En ik smelt. Ik smelt weg, ik verlies al mijn waardigheid. Ik word Verliefd. Geobsedeerd, is een wat betere uitdrukking.
Elke seconde, elke beweging, elke ademhaling is hij, hij, alleen maar hij. En die warme, lieve woorden.
Alles wordt in het werk gesteld om een herhaling te bewerkstelligen. En die man, zo edel en fantastisch en, laten we wel zijn: redelijk gestoord dat hij mij leuk vindt, die wordt opgehemeld.

Soms is de verliefdheid, want ik weet op dat moment heel zeker dat het dat is, wederzijds. Dat is eigenlijk het pijnlijkst. Samen duiken we in een draaikolk die relatie heet en ergens op een ongelegen moment valt het kwartje. Tijdens... erhm.. relationele activiteiten, besef ik: maar dit wil ik helemaal niet. Ik wil een knuffel. Ik wil liefde, ik wil troost. Ik wil dat je mijn vader bent, en met vaders doe ik beslist niet dit. Blijf van mijn lijf!

Kater voor beide partijen. Hij voelt zich misbruikt, ik in wezen ook: door mezelf, door mijn gekte, door de eeuwige valkuil die, hoe alarmerend rood knipperend ook, ik nooit zie aankomen.
Ook als de ‘liefde’ niet wordt beantwoord valt het kwartje op een gegeven moment; dan is de kater alleen voor mij.

Na enige tijd, het kunnen dagen of weken of maanden zijn, ben ik ontnuchterd en blijft het manspersoon soms als vriend in mijn leven; soms ook blijkt hij, zijn functie eenmaal verloren, volstrekt oninteressant.
Hoe dan ook, het is een langdurige, vermoeiende en gecompliceerde kwestie, die zich steeds weer herhaalt. Hardleers, ik.

Goed. Dat alles slechts ter inleiding.

Het werkelijke verhaal speelt ergens deze week.

Nadat ik mijn moeder een mep had verkocht, mijn arm tegen de deurpost kapot had geslagen, een pan eten en een tas boodschappen tegen de grond had gekwakt, de sleutels van mijn woning als mes op de andere arm had gebruikt en vervolgens de hele sleutelbos in de sloot had gegooid, kwam ik huilend thuis.
Ik dwaalde door mijn kamer en het huis, borg veiligheidshalve messen op en zocht toen naar een levende ziel.
Mijn vader kwam het dichtst in de buurt.

‘Papa... papa ik ben zo bang...’
Papa wist ook geen raad.
‘Ik wil een knuffel’, snikte ik.
Van wie? Van mij of in het algemeen?
‘Maakt niet uit. Van jou, van wie dan ook.’
Dan moeten we maar even ergens gaan zitten.
Altijd praktisch blijven.

We gingen op de rand van het bed zitten, hij sloeg zijn arm op me heen en ik zonk neer op zijn schouder.
Het was zeer ongemakkelijk: knuffelen met een man in colbert, zittend naast hem. En ik kon zweren dat hij gekrompen was. Maar het kon ook zijn dat ik gegroeid was, sinds ik rond mijn vierde voor het laatst bij hem op schoot had gezeten. Dat leek me eigenlijk waarschijnlijker.
Maar hoe weinig comfortabel ook, het was de eerste keer in mijn post-kleuterleven dat ik met mijn vader knuffelde. En de eerste keer in mijn hele leven dat ik hem vertelde wat me allemaal dwars zat.
Het was vreemd en nieuw en na een klein kwartier vonden we het allebei wel mooi geweest.

Maar toen kwam de aftermath.

Gedurende één lange en zeer verwarrende dag had ik een heuse crush op mijn eigen vader. Oedipus tot en met, of de vrouwelijke tegenhanger daarvan.
Nou viel er aan hem weinig te stalken. Ik wist waar hij woonde, wanneer hij was geboren en voor zijn dagelijkse activiteiten hoefde ik ook niet te Googlen.
Al wat ik wou was meer aandacht, meer knuffels, meer liefde. Meer, meer, méér!
De hele dag wilde ik zo dicht mogelijk in zijn buurt zijn om maar weer op zijn schouder te kunnen uithuilen, en de onhandige klopjes op mijn hoofd te kunnen voelen.

Ik liet al mijn quasi-psychologie, alle analytische plattitudes die ik kende op mezelf los.
‘Dit is goed. Dit is een doorbraak, hier hoort het werkelijk thuis. Terug naar de oorsprong. Voel het, doorleef het. Dit is geen stoornis, dit is heling’.
Het mocht allemaal niet baten.
Tegen het einde van de dag was ik zover dat ik de Griekse tragedie met liefde compleet had willen maken door een dolk in mijn hart te drijven.

Het lot wilde, goddank, anders.
De volgende ochtend hadden we weer knallende ruzie en was alles bij het oude.
Ook gestoord, maar tenminste bekend.
Voortaan zoek ik vaders gewoon weer bij andere mannen. Vadercomplexen moeten wel blijven waar ze horen; en dat is niet bij de eigen vader.