Onverwacht en veel te vroeg.....

Na amper een dag was de bos bloemen al ingestort.

Omdat ik standaard een dramatisch effect op bloemen en planten heb, had ik de bos bij voorbaat al aan mijn vader overgedaan. En omdat ik, toegegeven, te moe en te lui was om een geschikte vaas te zoeken en het hele proces van schuin afsnijden, voeden en schikken te doorlopen.

Mijn vader heeft zulke groene vingers dat het bijna eng is. Hij krijgt het voor elkaar om een verlept blaadje van een willekeurige plant uit de biobak te vissen, die in een potje water wortel te laten schieten en hem in de loop van drie jaar uit te doen groeien tot een forse boom met nieuwe stekjes.
Nou ja, bij wijze van spreken dan. U begrijpt wat ik bedoel.
Canta-bloemen zouden bij hem veilig zijn.

Maar alle groene vingers ten spijt hingen de bloemen er na een dag al verlept bij, en na drie dagen vergeefs reanimeren was het gedaan.
'Vind je het goed als ik die bloemen voortijdig weggooi?', vroeg hij enigszins sip en verontschuldigend.
Voortijdig? Wat versta jij precies onder voortijdig? Heb je ze gezien??
'Ja.. nou ja... statistisch gezien is het voortijdig..'
Als jij een baby aan wiegendood zou verliezen, zou je hem dan ook bewaren omdat het 'voortijdig' was?
(Soms ben ik bot. Soms maar.)

Daar gaf hij me gelijk.
Niet dat hij de baby inderdaad tachtig jaar in een kastje zou opbergen; maar met deze logische redenering.

Exit bloemen, dus.
Nu maar hopen dat het autootje een langer leven beschoren is.