Gek maar lief

Het verhaal gaat dat mijn moeder eens haar haar met Vim heeft gewassen.
Nou ja: ‘het verhaal gaat’ - het is gewoon zo. Of zij moet erover liegen, maar dit zijn toch geen dingen waar je vol trots over bluft.
Nog altijd verdedigt ze haar actie enigszins gegeneerd: ‘er stond op de fles ontvet, en krast niet, en toen dacht ik: dat is uitstekend voor mijn haar’.
De anecdote dient meestal ter illustratie van het feit dat ze als kind al alles letterlijk nam.
Tegenwoordig staat er overigens ‘ontvet en verfrist’ op de fles, zag ik net. Toegegeven, dat zou als reclameleus voor shampoo en gezichtsscrub ook niet misstaan.

Tijdens de drie uur wachttijd op de Eerste Hulp, afgelopen woensdag, begonnen we ons te vervelen. En als mijn moeder en ik ons vervelen en bovendien gespannen zijn worden we ballorig. Gaan we op knopjes drukken en laadjes en kastjes openmaken enzo.

Op een kar ontdekte mijn moeder een pak groene doeken. Operatiepapier, herkende ik het uit de diverse medische programma’s. Van dat spul dat je over een kapotte hand doet om enigszins steriel te kunnen hechten. Om het dan in een open doos op een open kar te bewaren is op zijn minst onverstandig, maar dat terzijde.
Mijn moeder haalde een vel uit de doos en vouwde het open.
‘Hé, wat leuk, aan de ene kant zit plastic. Je zou het heel goed als inpakpapier kunnen gebruiken.’
Pardon??
‘Ja. Heel praktisch. Het is een schitterende kleur, leuk met een lint eromheen. Het plastic aan de buitenkant, zodat het niet nat wordt in de regen op de fiets, en als je het dan openvouwt heb je prachtig groen papier.’

En voor het eerst in mijn leven zag ik echt duidelijk voor me hoe mijn moeder er ooit toe moet zijn gekomen om haar haar met Vim te wassen...