Rouw
Kijkend naar de stamboom die mijn vader voor me heeft gekrabbeld herinner ik me ineens:
Ik heb zerkjes gemaakt.
Mijn moeder had houtjes, in alle soorten en maten. Plankjes, balkjes en blokjes.
Op de plankjes en balkjes schreef ik, na de dood van mijn opa, met kleurpotlood zijn naam. Ik zie het ook nog voor me: mijn bibberige zesjarige handschrift, de bloemetjes erbij. Alles in vrolijke kleuren. Voornaam en achternaam, sterfdatum erbij.
We hebben, hij had, nogal een lange naam, en dus paste het niet helemaal op de houtjes. Vier of vijf versies waren er voor het lukte. Ik herinner me nog dat me dat op een gegeven moment meer stoorde dan opa's dood zelf: dat het maar niet netjes werd.
Al die gedenkplaten. Nu pas vraag ik me met enige schrik af: hoe moet mijn vader dat hebben gevonden?
maandag 17 september 2007 - 23:16
Ach, u had ook in uw puberteit kerkjes kunnen bouwen op de parkeerplaats van de lokale supermarkt, dat had me erger geleken.
http://www.waldnet.nl/wn/nieuws/18645/Je..
ijsbrand () (URL) - 18 september 2007 - 11:02
Het is mogelijk zelfs troostrijk om een kind op zo'n wijze het verlies van -naar ik aanneem- een dierbare te zien verwerken..
Patrick () - 18 september 2007 - 12:00
Beste Puck, ik ken je helemaal niet en ben zeer toevallig op je blog terecht gekomen maar je manier van schrijven (voornamelijk het sarcasme, of was het ironie?) vind ik zo geweldig dat ik inmiddels al achteruit heb gelezen naar 08 juli en ik waarschijnlijk voor het weekend 3 jaar terug zit.
Prachtig :D
Annemarie () - 18 september 2007 - 20:11
