Begin

Lang, lang geleden, toen ik nog een heel klein Puckje van veertien, vijftien was (u ziet: het ouderdomsbesef hakt erin, nu ik officieel geen twintiger meer ben), was ik een Puber.

Let op de hoofdletter. Dat ik met veertien, vijftien jaar oud een puber was, dat spreekt voor zich. Maar het gaat nu even om de excessen van het puber zijn. De onvoorstelbare flauwigheden die het leven en de dagen vormden en vulden, de ernst vooral ook, waarmee we flauw waren.
De agendagrapjes, de o zo grappige dubbelzinnigheden, de Grote Liefdes die door middel van testjes gekoppeld werden ('noem tien jongens, en tien dingen die je met ze zou willen doen' - en dat dan onderling koppelen, en dat soort lol).
In die ernst hoorde ook: Witte Konijntjes.
Als het eerste wat je zei, op de eerste van de maand, 'witte konijntjes' was, dan zou het een mooie maand worden.

En dat laatste, zo moet ik tot mijn schaamte bekennen, dat is erin gebleven.
Het is niet dat ik erin geloof. Hoogstens dat ik hóóp dat het eens zou werken. Het is ook niet zo dat ik het strikt bijhoud, dat ik mezelf er 's avonds aan herinner: morgen, goed onthouden: morgen is het de eerste.
Maar als ik mezelf, op de eerste van de maand, alleen en in stilte terugvind; 's ochtends vroeg, nog niets gezegd, dan fluister ik nog steeds: Witte konijntjes....