Lieve Puck,
Ik heb al een tijdje niets van je gehoord.
Weet dat je me altijd kunt schrijven. Of mailen. Of bellen. Of dat je kunt langskomen.
Ik sluit een kaartje bij met mijn adres, en mijn postbusnummer, en mijn mailadres, en mijn telefoonnummer. Oh, en je mag ook faxen, ik sluit mijn faxnummer ook bij. En als je mijn kaartje per ongeluk toevallig onverhoopt kwijt raakt kan je altijd naar mijn homepeetsj gaan, daar staan alle gegevens ook.
Dag, liefs, ik hou van je, ik vergeet je niet, vergeet jij mij ook niet?
Als een desperate, hunkerende, verliefde tiener met verlatingsangst, als Grace op haar meest neurotisch - daar doet het UWV me aan denken als ze me een wijzigingsformulier sturen. Dat ik er toch alsjeblieft aan moet denken om wijzigingen door te geven als die er zijn, wat voor wijzigingen dan ook, als ik denk méér te kunnen gaan werken of juist minder (hoezo minder? ik ben volledig afgekeurd..), of als ik zieker word of minder ziek of anders ziek of als ik onverhoopt gevangen wordt gezet. Neenee, nu wijzigingen doorgeven hoeft natuurlijk niet als die er niet zijn, maar het formulier sturen ze toch maar, gewoon, dan heb ik het maar vast, goed bewaren hoor, maar mocht ik het toch verliezen, dan kan ik het altijd downloaden op de website, da's www.uwv.nl, en als ik vragen heb kan ik natuurlijk altijd bellen, wel bellen hoor als er iets is!
Men wordt herkeurd en, wanneer van toepassing, voor het leven afgekeurd ('voor het leven' betekent in praktijk: tot één of andere overactieve politicus de regels weer verandert), met de belofte dat je niet meer eens in de zoveel tijd wordt lastiggevallen met controles, schriftelijk of live.
Ik vind het prima, maar het UWV kan dit verminderde contact duidelijk nog niet aan...
