Huiselijk

Ik was in de veronderstelling dat kinderbijslag op een gegeven moment stopt. Bij een bepaald aantal kinderen, bedoel ik.
En toen bedacht ik me, heel ingenieus: Hoe moet dat nou bij een meerling?
Als je nou zomaar een vierling krijgt, telt dat dan voor de staat als één kind - want één worp - of krijg je voor de eerste drie kinderbijslag en voor het vierde niet? Zo van: 'u zag op de echo dat het er meer waren, als u zich geen vier kinderen kan veroorloven had u er maar één moeten laten weghalen', of dergelijke bruutheden.

Maar de kinderbijslag stopt helemaal niet na drie, of vier, of zelfs tien kinderen. Hij wordt steeds lager, dat wel; ze gaan er denk ik vanuit, net als mijn moeder vroeger heel romantisch (Of praktisch. Of iets te zakelijk) dacht, dat, tegen dat je aan het zesde kind toe bent, de oudsten voor de kleinsten zorgen.
Maar het stopt niet.
Dus daar gaat mijn postje. Het eerste postje in honderd jaar, voor mijn gevoel.

Op naar het volgende logbare inzicht dan maar.

Oh, en mijn computer is nog steeds stuk. Mocht u denken: 'he, ik heb zomaar ineens 1000 euro over, wat zal ik daar mee doen' - ik houd me zeer aanbevolen. Het schijnt dat mijn hardware achterhaald is, namelijk. Pentium III doet het niet lekker met XP, maar Pentium IV kan niet op mijn moederbord, en voor een nieuw moederbord heb ik ook nieuw geheugen nodig... afijn, u ziet met mij het bedrag al groeien. Maar dat Pentium-XP-conflict schijnt de oorzaak van alle ellende te zijn.

Oh (2), en ik hoest nog steeds. Had ik dat al verteld?
Ik ben nog steeds verkouden, al ruim drie weken nu. Het verkoudheidsloze intermezzo meegerekend zelfs vijf weken. Heel vreemd verkouden: het voelt of er een soort sluier van slijm achter in mijn keel zit. Pardon the visual. Zoals je ook kan hebben als je (te) (veel) melk hebt gedronken.
De hele dag heb ik het gevoel dat ik stik, maar dat doe ik dan niet; of dat ik moet hoesten, maar dat lucht dan niks op. Make up your mind, bijt ik vijf keer per nacht mijn luchtwegen toe. Mag niet baten. En naar de huisarts gaan heeft geen zin. Die gaat dan bloed prikken, en bloed prikken doet het niet bij mij.

Mijn bloed is stuk. De laatste keer dat ik bloed liet prikken was op het hoogtepunt van een keelontsteking, zo'n erge keelontsteking dat mijn moeder zich steeds bijna doodreed op de fiets omdat ze zo bezorgd naar mij keek. En dat zegt wat, want mijn moeder is in de loop der jaren murw en blind geworden door respectievelijk voor mijn leed. Maar van die hele ontsteking was geen lor te zien in mijn bloedwaarden, dus aan bloedprikken doe ik niet meer. Daarbij heb ik de NHG-standaarden her-ontdekt, en die zijn funest voor het lekker achteroverleunen in de warme zorg van je huisarts.

NHG-standaarden, dat is het protocol dat de huisarts hanteert als je met een klacht bij hem binnen komt. Tamelijk ontluisterend voor wat betreft het beroep van huisarts: een huisarts kan niets of mag niets of hoeft niets. Bij het gros van de klachten is het beleid 'expectatief'. Dan wordt de patient meestal kwaad - ook al niet fijn. Voorts kan de arts pillen voorschrijven, maar dat zijn meestal saaie pillen. Pillen die stiekem eigenlijk onnodig zijn, maar in elk geval de patient sussen; of pillen die hun werk direct doen, zodat je de patient ook niet meer terugziet. Alles wat spannend is gaat de huisarts boven de pet en wordt doorverwezen naar een specialist. Blijft over de gore dingen zoals het uitsnijden van vetbulten enzo. Snertberoep.

Maar goed, sinds ik de NHG-standaarden heb (her)ontdekt is eigenlijk elk bezoek aan mijn huisarts overbodig geworden. Dat wist ik in mijn hart eigenlijk al, maar het is toch anders als je het zwart op wit hebt. Of zwart op blauw-groen, in dit geval.
Alle vreemde, grote klachten horen in mijn geval bij de neuroloog thuis. En voor het overige geldt eigenlijk: zolang lichaamssappen niet compleet van kleur of viscositeit veranderen en er niet acuut nieuwe lichaamscellen op of in mijn lijf ontstaan, is er geen reden om alarm te slaan.
Saai hoor.

Oh (3), ik heb wel wat anders spannends! Ik heb opvliegers, sinds tien dagen. Aan de rechterkant van mijn gezicht. Daarvoor wou ik wel naar de huisarts gaan, want opvliegers op je dertigste, dat hoort niet. Maar na drie dagen kreeg ik hetzelfde ook in mijn linkerkuit, en dat het zo mooi kruislings ging suggereerde iets zenuw-achtigs. Zenuwbanen kruisen in de nek, namelijk. Of er net boven, eerder. Hoort een moeizame medische uitleg bij, iets met contralateraal enzo, maar dat wordt allemaal te ingewikkeld. Neem maar gewoon van me aan. In elk geval: het feit dat het me zenuw-achtig leek maakte weer dat het overbodig was om naar de huisarts te gaan.

Anyhow.

Voldoende afgedwaald zijnde, en het woord huisarts vaak genoeg gebruikt hebbende om een fors bedrag aan reclame-inkomsten te kunnen innen: hoog tijd voor de House-arts. (Ooooh... de humor...!)

Baaibaai, tot een volgende keer maar weer.