Het Gesprek

'Ik krijg geen hoogte van hem', bereidde ze in gedachten voor wat ze R. wilde zeggen.


Bij het afscheid had hij haar handen vastgepakt, daarna haar hoofd in zijn handen gehouden, haar voorhoofd gekust.
Ze had niet goed raad geweten. Niet dat ze zich opgelaten voelde, of gegeneerd. Ze keek in zijn ogen, dacht ineens: ik zou nu kunnen huilen. Hoe cliché - maar zelfs dat had niet onecht gevoeld.

Ze wilde hem in zich opnemen, door hem opgenomen worden.
Het praten was geen praten geweest, of: niet alleen. Door woorden uitwisselen van wezens, gevoelens. Door woorden, omdat dat nou eenmaal het enige middel was.

Ik ben verliefd, dacht ze.

Bij wijze van test probeerde ze zich hem naakt voor te stellen, maar daar stopte ze snel mee. Niet omdat het beeld zelf zou tegenstaan, maar omdat ze het respectloos vond.
Nee, het vlees, dat was het niet.

'Ik zet hem op een voetstuk, aanbid zijn geest'.
Maar alleen al bij de gedachte aan alle publicaties, over hem en van hem, zonk de moed haar in de schoenen.

Was dit dan wat men 'charisma' noemde?
Ze stelde zich bij charisma iets heel anders voor. Vuur. Vurige ogen, vurige betogen. Overweldigende, niet te ontkennen of te vermijden aanwezigheid.
Maar deze man had niets vurigs, niets overweldigends ook. Hij was zacht, mild, vriendelijk. Op straat zou je hem zo voorbijlopen. Zijn vuur en zijn persoonlijkheid leek meer te zitten in wat hij losmaakte dan in wat hij zelf uitstraalde.

Dit ging veel dieper, of hoger.
Inhoudelijk was het niet overdreven bijzonder geweest, maar het leek of er in een andere dimensie nog een gesprek was geweest.
Ze kon niet geloven, met heel haar cynische aard, dat ze het zelfs durfde te denken, maar: Kon je een liefdesverhouding heben op spiritueel niveau?
Zielsverwanten, zielsgeliefden. Zielenseks.

'Ben je er vrijdag?', mailde ze R. 'Ik wil even praten.'
Misschien zou hij inhoud kunnen geven aan het gesprek met die ander.