For crying out loud
Het is zo jammer: nieuwjaar is niet te negeren, niet te ontkennen. Om de jaarwisseling te vieren kan misschien een keus zijn, het nieuwe jaar erkennen niet. Je kan er niet, als met kerstmis, boven staan. Gelukwensen beantwoorden met een koel 'Ik doe niet aan nieuwjaar'. Nou ja, het kàn wel, maar je hebt er alleen jezelf mee. Het is ook gewoon onpraktisch, en bovendien: niet het nieuwe jaar zelf is het probleem, maar alle rompslomp eromheen.
Het vuurwerk, de drukte in de winkels, mensen die niet te bereiken zijn, de verkeerde mensen die jou ineens wèl weten te vinden, al die hartelijke wensen die je net zo hartelijk moet beantwoorden (want laten we wel zijn: je kan ze wel ònhartelijk beantwoorden, maar dat levert alleen nog maar meer gedoe op).
Al wat je kan doen is zelf zoveel mogelijk de dagelijkse gang van zaken aanhouden. Alles doen wat je normaal ook doet. Normaler nog: twee, drie, honderd keer het normale. Buitenproportioneel normaal.
Je maakt ruzie met je moeder, de ergste ruzie in tijden. Spreekt en ziet elkaar drie dagen niet, zo erg is het nog nooit geweest. Je huilt en huilt en huilt, krast armen en benen open, wéér duizelig, wéér verkouden en hoesten. Twaalf maanden samengevat in een week: twaalf maanden oorlog, twaalf maanden angst en depressie. Twaalf maanden woede en wanhoop, twaalf maanden onmacht, vechten tegen de bierkaai en alles wat verder maar onwrikbaar is, twaalf maanden MS en twaalf maanden bijwerkingen. Het is eigenlijk niet veel anders dan je eigen, zij het in ontkenning en melodrama gehulde, jaarafsluiting. Wie maar lang genoeg, ver genoeg wegloopt komt vanzelf weer thuis.
Oudejaarsnacht gooi je oordopjes in je oren en verdomd: voor het eerst in je leven slaap je door het vuurwerk heen.
Nieuwjaarsochtend naar één van de weinige kerken die dienst houdt, gewoon ter afleiding en verstrooiing. Alwaar je na afloop alsnog, door alle twintig leden die de jou toch volkomen onbekende gemeente telt, de beste wensen voor het nieuwe jaar worden gewenst.
Er valt blijkbaar niet aan te ontkomen.
In vredesnaam dan maar: u ook de beste wensen voor 2008. Maak er wat moois van.
dinsdag 01 januari 2008 - 12:03
Ik doe niet aan nieuwjaar in de zin van, doe toch allemaal normaal, vandaag is net als gisteren. Klinkt lullig of goedkoop, maar kut dat de laatste week een nare samenvatting was van de afgelopene 12 maanden. En ja, ik hoop ook dat het allemaal beter wordt. Ik gun het je, :) Niet dat dat helpt.
Liefs
Hedwig - 01 januari 2008 - 22:09
Ik doe er aan mee (de wensen), maar niet helemaal van harte. Waarom toch die denkbeeldige grens?
Maar ja, als je dan een feestje viert is het ook wel handig dat je daarna een nationale feestdag hebt om daarvan bij te komen.
Ik hoop dat je een betere tijd tegemoet gaat dan die je (onder andere zojuist) achter de rug hebt. Dat wens ik je ook toe. Niet voor een jaar maar gewoon voor altijd.
Sabine - 02 januari 2008 - 15:11
Gelukkig nieuwjaar Puck.
cockie (URL) - 02 januari 2008 - 18:07
Ik wens iedereen, en dus ook jou Puck, een fijn 2008 toe. Als het voor een ander een fijn jaar is, hoef ik tenminste geen gezeik en gezeur aan te horen over wat een kutjaar 't is. ;)
Eveline (URL) - 02 januari 2008 - 19:57
