Vraag

Na maanden twijfel en huiver heb ik het dan toch gedaan.
Ik heb mijn psychiater gevraagd of ik een wandkleed ben.

Eens maakte ik een wandkleed voor de verse baby van een kennis.
Voor de vervaardiging stond twee weken. Die twee weken waren een ruwe schatting; wie het rustig aan wilde doen kon er evengoed twee maanden over doen. Er werd echter wel enige ervaring met naaien of borduren verondersteld. Ervaring die ik in het geheel niet had, afgezien van een schattig speldenkussentje met kruissteekjes, dat ik als zesjarige onder dwang van de juf had gemaakt.
Ik deed er twee nachten over.
Die twee nachten zijn inmiddels 6 jaar geleden, en sindsdien heb ik geen naald en draad meer aangeraakt. Eens maar nooit weer.

Rages, manies, tijdelijke passies en obsessies. Verliefdheden; niet verliefd op mensen, maar op onderwerpen en projecten. De euforie die daarmee samengaat. Dan: teveel, te snel, te heftig - en voorgoed opgebrand en afgeknapt.
Was ik voor mijn psychiater zo'n project geweest?

In de eerste weken en maanden dat ik bij hem kwam, kreeg ik halverwege de week mailtjes. Hoe het met me ging, dat hij nog even wilde terugkomen op dit of dat, dat hij nog had nagedacht over zus en zo.
Het was verbazingwekkend en onwerkelijk. Een openbaring, ook: zó kon de hulpverlening dus ook zijn. Mens te zijn, te bestaan, niet alleen die ene drie kwartier per week, maar ook daarbuiten.
Het gaf een veilig gevoel. Dit was iemand die aan me dacht, iemand die me niet zomaar zou laten schieten. Sterker nog: iemand die het niet zou toestaan als ik zou stoppen. Met therapie, met leven.
Als ik zomaar op een dag dood in bed zou liggen zou daar hier thuis geen haan naar kraaien. Mijn moeder zou 's ochtends, op de vaste 'uitlaattijd', langskomen en geërgerd zeggen: 'Puck, we hadden een afspraak. Ik ga weer terug naar beneden en als je er na vijf minuten nog niet bent ga ik terug naar huis'.
's Middags zou ze weer langskomen en ze zou zeggen: 'Oh, gaan we zo beginnen? Dan ga ik meteen weer weg. Je belt maar op als je weet wat je wilt'.
's Avonds zou mijn vader mijn kamer binnenkomen: Puck, ga jij zo koken, ik moet ook in de keuken'.
Een half uur later: 'Puck, wil je nou eindelijk naar de keuken gaan. Jij bent niet de enige in huis'.
Na twee dagen zou men waarschijnlijk, letterlijk, onraad ruiken.
Maar bij mijn psychiater wekte mijn niet-reageren, mijn stiltes ongerustheid.
Het was even beklemmend als heerlijk.

En ineens was het weg.
De 45 minuten die eerder vaak uitliepen naar een uur, anderhalf uur zelfs, werden nu strikt gehandhaaft. Gedurende de week kwam er geen mail; mijn mails werden eenlettergrepig beantwoord, of met een 'we spreken er zaterdag over'.
Het was ongetwijfeld een stuk normaler en gezonder, maar ik vroeg me af: was het nieuwe eraf? Het interessante, het uitdagende; was het leuke eraf nu bleek dat die knettergestoorde Puck helemaal niet zo vlot en makkelijk weer op de rails te krijgen was als gehoopt?

Maanden schuurde en prikte het.
En nu eindelijk stelde ik de vraag; vergezeld van een half uur aan gehaper en gedraai.

Niets aan de hand.
Werk en privé hadden complicaties gegeven, hij was moe, de energie ontbrak.

Maar eigenlijk was zijn antwoord niet eens het belangrijkste.