Ingrijpend

Om op tijd te kunnen komen zou ik om half vijf moeten opstaan. Uiterlijk.
Half vijf op, half zes eten, half zeven weer slapen, half negen wakker en weg.
Mooi niet.

De oorspronkelijke afspraak had maandagochtend om half tien gestaan.
Vrijdag lag er een brief in de bus: de afspraak moest worden verzet, naar tien voor negen. Tien voor negen. Dat was gekkenwerk, dat zou ik nooit redden. Om er om half tien te zijn zou ik al om vijf uur hebben moeten opstaan, en dat was moeilijk genoeg. De laatste weken ging ik steeds later naar bed en werd steeds gebrokener wakker.
's Maandags belde ik direct op om te verzetten.
Onmogelijk. Het was de laatste dag dat mevrouw aanwezig was, en omdat de afspraken van maandag allemaal naar de woensdag waren verschoven zat ze bomvol.

De brief had me aan het twijfelen gebracht.
Het hele weekend, de hele maandag ondervroeg ik mezelf, analyseerde mijn beweegredenen:
Moest ik überhaupt wel gaan?
Waarom ging ik eigenlijk? Wat wilde ik?
Was het misschien gewoon een schreeuw om aandacht? Wilde ik weer 'bijzonder zijn'? Zat er een tikje masochisme bij?
Geen idee.
Ik stelde mezelf een heel andere vraag: wilde ik de gangbare weg volgen?
Nee. Nee. Onder geen voorwaarde, geen sprake van, over mijn lijk.
Het zou sowieso op deze manier moeten; als niet bij deze vrouw, dan bij een ander. En bij haar voelde ik me op mijn gemak.

Duidelijkheid vóo'r alles.
Mijn huivering, om niet te zeggen: afkeer; de beslistheid van mijn weigering - het nam alle twijfel weg. De afspraak bleef staan.

Half vijf.
Op hoop van zegen.