Doelgroep

De man stond me niet aan, het doel stond me niet aan.

Hij was roze, glimmend, en vadsig. Een big. De vingers van één hand waren vergroeid tot een soort poot, wat het varkensachtige beeld alleen maar versterkte. Hij was lawaaiig, druk, niet te negeren. Een manische zakenman, een Sjors die de hele dag '4 uur cup-a-soup!!' gilt maar zelf nooit 'even niet' is.
Zijn doel prees hij aan als een marktkoopman. Hij zwiepte de collectebus heen en weer, sprak elke in- èn uitgaande klant persoonlijk aan, riep tussen de klanten door 'Hersenstichting! Heb wat geld over voor de Hersenstichting!'
De stichting moest middels onderzoek 'nog onbekende ziektes ontsluieren'.

Ik ben fel tegen collectes en goede doelen, en zeker tegen 'het ontsluieren van onbekende ziektes'. Ook als daarmee het ontsluieren van onbekende oorzaken van bekende ziektes wordt bedoeld.
Dat zei ik de man ook. Niet die laatste betweterige opmerking; wel dat ik ontsluieren niet zo noodzakelijk vond.
Dat begreep hij niet, dat begreep ik dan weer wel maar ik vond het niet nodig om mijn filosofieën, principes en theorieën omtrent wetenschappelijk onderzoek te.. eeh.. ontsluieren.

Ik was tegen, daar ging het om.
Maar: zeven van de in de folder genoemde aandoeningen waren in meer of mindere mate op mij van toepassing; het feit dat ik de moeite nam om ter plekke de lijst door te nemen pleitte ervoor om 'dwangstoornissen' als nummer 8 toe te voegen (de lijst online is overigens gans anders dan de lijst in de folder; 'dwangstoornissen' staat niet eens online).
In vredesnaam dan maar, het was moeilijk te negeren.
Ik gooide twee euro in de bus.

Dat er maar, ook naar mijn maatstaven, iets goeds mee mag worden gedaan.