Been there, done that. No T-shirt, though.

Ik ben met de trein geweest!, zei ik vol trots tegen mijn vader.
'Oh!! Hoe was het??'
Zijn eigen trots klonk door in zijn uitroeptekens.
Ja, wel leuk, wel goed. Alleen had ik me een beetje verkeken op de terugreis. Ik had gekeken wanneer er treinen richting Leiden of Delft of Gouda zouden gaan, en dat was zeker elke drie minuten. Ik wou een stoptrein, dan kon ik er tussendoor ook nog uit als dat nodig was. Maar toen was ik in Voorschoten en toen bedacht ik dat ik waarschijnlijk helemaal niet elke drie minuten.....
'Haha! Ja, vanuit Voorschoten komt er misschien eens per uur....'
Ja.. Toen heb ik met mama overlegd, en besloten dat we beter konden doorrijden naar Leiden.
'Oh, mama was er ook bij?'
Wat dacht jij dan?
'Oh, dat je alleen was gegaan.'
Pap, ik kan nog niet eens alleen naar Albert Heijn...
'Juist ja.'

Geweldig, zo goed als mijn vader me kent.

De heenreis was paniekerig.
Het verblijf was zeer kort: van perron 4 naar perron 8 via de centrale hal, en da's al wat ik van Leiden zag.
De terugreis was vol ruzie. Als gewoonlijk.
Niets, maar dan ook niets herinnert aan het feit dat ik heus en echt voor het eerst in eeuwen in de trein heb gezeten: geen treinkaartje (want een OV-jaarkaart), geen ansichtkaart of ander souvenir (want geen tijd).
Maar ik ben geweest. Ik hoop dat in elk geval mijn lichaam en psyche het onthouden, het beschouwen als basis om op verder te bouwen.
'Om de volgende keer een kopje koffie op een terrasje te blijven drinken', zoals mijn vader o zo knus voorstelde.