Goede week

Acht liturgieboekjes moest ik maken, met een deadline van - afhankelijk van het boekje - vanochtend, vrijdag en komende maandag. Dikke boekjes, uitgebreide boekjes met koren en koorzang en massa's lijdensverhaal. Lijdensverhaal volgens Matteüs - een lijdensverhaal waarvan ik nog geen eerdere uitgave had die ik kon overnemen.
En ik had een schub.
Dat combineerde slecht. Heel slecht.

Ik ben heel defensief en bezitterig als het om de boekjes gaat. Het is mijn werk. Mijn werk. Niemand doet het zo goed als ik.
Daar is geen woord aan gelogen of gepocht, helaas. Er is één ander die die krengen überhaupt kàn maken, en die doet het als een soort knutselwerkje. Teksten kopiëren, uitknippen, op lege vellen plakken, opnieuw kopiëren, lijnen rondom de geplakte vlakken weg-tippexen, nog eens kopiëren en dan maar hopen dat de tippex niet zo dik was dat die óók lijnen heeft gemaakt. Deze kopieën gaan naar de drukker die er nòg eens kopieën van maakt, en dat wordt dan het boekje.

Geeft niet, begrijpelijk, zo deed ik het ook toen ik begon.
Maar nu doe ik het een beetje anders.
Ik typ alles uit in Publisher, schrijf liederen uit in een muzieknotatieprogramma, zoek naar passende plaatjes en zet het publisher-bestand uiteindelijk om naar pdf, wat door de drukker direct verwerkt kan worden, zonder kwaliteitsverlies door eindeloos kopiëren. Het resultaat is iets als dit.
Ik ben een perfectionist en dat is, om met Adrian Monk te spreken, a gift and a curse.

Afgezien van dat perfectionisme, waardoor ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om mijn werk zelfs maar eenmalig over te dragen, is er nog een heel praktische kant. Boekjes die ik zelf maak komen in mijn digitaal archief, en zijn daar een bron van reeds uitgetypte en makkelijk te raadplegen teksten.

Maar nu zou ik toch wel moeten.

Goedbeschouwd was ik al zeker twee weken aan het kwakkelen, maar ik had alle redenen om aan te nemen dat mijn klachten anderszins verklaarbaar waren, dat ze zo over zouden zijn.
Gewoon ziek; ik moest ongesteld worden, ik was te laat ongesteld, ik wàs ongesteld. Stress, te veel koffie, te weinig slaap.
Verklaringen te over; en wat het beeld extra vertroebelde was dat ik me steeds een dag helemaal goed voelde, echt helemaal goed, zonder enige klacht, gevolgd door een dag die duizend keer slechter was dan de eervorige dag. Als een bungeejumper elastiekte ik steeds dieper een ravijn in, maar kwam tussendoor steeds net zo hoog weer terug.

Ik voelde me beroerd, dat was zeker. Ik zegde afspraken af, mailde nog minder dan ik al deed, sliep meer en stelde het maken van de boekjes eindeloos uit.
Maar een schub? Neu.
Ik ging naar de huisarts en noemde mijn klachten niet, ik ging naar mijn maandelijkse infuus en zweeg. Niet relevant, immers.

Ik zei het al eens: ik ben soms traag van begrip. Als ik MS moet beschouwen als - oh, the horror! - een leerschool en de schubs als afzonderlijke proefwerken, dan heb ik nog een lange weg te gaan, want ik snap er nog de ballen van.

Zondag zwichtte ik, en noemde het voor het eerst officieel een schub. Daaruit voortvloeiend belde ik 's maandags Pastor S, om om hulp te vragen. Of beter: ik liet mijn moeder bellen, want zelf telefoneren zat er even niet in. (Dat had al een waarschuwing moeten zijn dat ik iets te lang had gewacht).
Ze gaf door: Puck is ziek, heeft een schub, wil weten of iemand de liturgie kan overnemen.
S. zou wat gaan rondvragen, wilde van mij weten of ik de kopij kon verzamelen, en of hij die dan zou kunnen halen.

Ik krabbelde terug.
Half om half, in elk geval.
Ik berichtte mijn moeder dat ik de kopij zou doorzoeken, zou kijken wat ik zelf nog zou kunnen doen en wat een ander zou moeten overnemen. Of S. om vier uur kon terugbellen.
Om twee uur was ik met een tussenoplossing gekomen. Ik kon intussen weer even achter de computer zitten en mailde S: dat ik mijn uiterste best zou doen om de boekjes zelf te maken, maar of hij niettemin verder zou kunnen zoeken naar back-up en vangnet. Zodat ik, als het toch niet zou lukken, met een gerust hart direct alles zou kunnen laten vallen.

Mail terug.
Dat hij met Andere Pastor S. (we komen om in de Pastors S) had overlegd; dat wat ik aankaartte een reëel probleem was, en dat het hen een goed idee leek als we er na de paasdagen eens met zijn drieën over zouden praten.

Na de paasdagen.

Na mijn nog acht af te leveren boekjes.

Ergens ben ik toch niet helemaal duidelijk geweest...