Openbaring

Wat de man zijn begeleider vroeg was volstrekt onverstaanbaar. Het was voor mijn moeder reden om een geanimeerd gesprek met me aan te knopen, vrolijk voorbijgaand aan het feit dat de eredienst in volle gang was.

'Er is op SBS een serie met een vrouw, die heeft ook een spraakgesprek. Ik erger me daar ontzettend aan. Ik dacht steeds dat dat die ene vrouw is, maar het is een andere'.
Mam, ze is dóóf!
'Aha! Is het dàt!'
En die andere vrouw is Marlee Matlin. (griezelig, dat mijn moeder zaken aanduidt met 'die ene', 'die andere', 'zus en zo' en 'dit en dat' - en dat ik dan ook nog begrijp wat ze bedoelt...)
'Juist.'

Ik besloot de conversatie schriftelijk voort te zetten en krabbelde in mijn boekje (mijn boekje! De boekjes zijn ook verrezen!):
De halve serie is in gebarentaal. Hoe kan dat je niet zijn opgevallen??
'Meestal heb ik het geluid uit. Als dat iets verklaart.'

(Nee, natuurlijk verklaart dat niets. De hele clou van gebarentaal is juist dat je er géén... afijn.)

Hoe weet je dan dat ze een spraakgebrek heeft...?

Haar eerdere woord 'meestal' werd onderstreept.

Boven Genesis 1 schreef ik nu, netjes geisoleerd van de rest van het gesprek en in duidelijke blokletters:

FB-eye

Ze staarde en staarde en kreeg toen de grootste Aha-Erlebnis van de geschiedenis.
Een Aha-Erlebnis van, ik zou haast zeggen, orgastische omvang.

'Ze gebruikt haar ogen om haar oren te compenseren!'

Ik seinde een groots Duh met mijn wenkbrauwen. Duh leent zich uitstekend voor gebarentaal.

De rest van de dienst hadden we de slappe lach.