Terrein

‘Dag Puck’, zei de uroloog
‘Dag Uroloog’, zei ik; ‘Goedemorgen’.

‘Goedemorgen... is het nog morgen?’

Ik wist vrij zeker dat het nog morgen was, maar voor ons beider geruststelling keek ik toch maar op mijn horloge.
Het was vijf over tien.

Nou gun ik het mensen best om om halftwaalf al met ‘goedemiddag’ te beginnen, ik lunch ook weleens vroeg, maar om vijf over tien de ochtend al vaarwel te hebben gezegd vond ik wat gortig.

‘Hoe laat bent u vanochtend begonnen, dat het voor u nu al als middag voelt?’
(Acht uur. Hij gaat acht uur zeggen. Arme man, vroeg op, nauwelijks tijd voor ontbijt... komt van buiten Den Haag, dus natuurlijk eerst nog eeuwen in de file en da-)

‘Ik was hier om halfzeven.’

Christus.
Hebben die lui eigen sleutels ofzo?

Hij had statussen bijgewerkt, liep zo verschrikkelijk achter want de anderen waren met vakantie en het mooie weer enzo (ja, want mooi weer zorgt natuurlijk voor stukken meer urologische patienten...) (??), en zag ik die stapel daar? Nee, dat was niet wat hij hàd gedaan, dat was wat hij nog mòest doen, want hij had al drie precies zulke stapels weggewerkt en dit was nog over.

Maar.
Dus.
Had ik het katheteriseren nog nodig gehad?

Wow. Niet alleen werkte hij statussen bij, hij bereidde zich ook nog voor. Mijn eigen map lag nog gesloten voor hem.

Nee. Ik was niet meer zo retent als vorig jaar, gewoon weer terug naar incontinent. Waar artsen altijd heel blij mee zijn, die hebben liever een doorweekte stinkende patient dan een kurkdroge met kapotte nieren. Daar kan ik me ook wel weer wat bij voorstellen, maar de totale desinteresse bij het noemen van incontinentie is af en toe wat verontwaardigend. Wat geen woord is, maar u begrijpt wat ik bedoel.

De uroloog begreep het in elk geval wel, deed van ‘jaja’, en ‘neemt u me niet kwalijk’, en ‘natuurlijk heel vervelend’ en: ‘daar is medicatie voor’.
Ik ben op het moment graag zo veel mogelijk op de polikliniek, om redenen die ik u spoedig hoop te kunnen meedelen (ik durf niets te beloven, ik vertrouw mijn schrijfcapiciteiten de laatste tijd voor geen cent), maar ik heb grenzen, en die grenzen liggen voor mij bij het woord ‘medicatie’. En bij ‘allergologisch provocatieonderzoek’ - en laat dat nou nèt zijn wat ik binnenkort moet ondergaan. Maar dat terzijde.

Ik bedankte vriendelijk maar beslist, vervolgde mijn mededelingen.

‘Ik heb pijn. Pijnen. Daar, en daar, en daar ook - en het vreemde is dat als ik dáár druk het dáár pijn doet’.
Waarbij het eerste ‘dáár’ een ander ‘dáár’ was dan het tweede, wat ook wel logisch is, anders zou er niets vreemds aan zijn.

Maar het was helemaal niet vreemd. Het was heel logisch. Kijk maar.
Het schaalmodel werd erbij gepakt.
Artsen zijn mislukte kunstenaars, denk ik weleens; getuige hun voortdurende bijna dwangmatige behoefte tot het maken van tekeningetjes en plastic mini-mensjes.

Allemaal heel logisch, allemaal heel verklaarbaar, neurogene blaas, bekkenbodemspieren, u kent dat wel.
En ook daar waren pilletjes voor, joechei!
Diazepam.
Wat we (we?) konden doen was dat een paar weken proberen, en dan evalueren. Over, zeg, zes weken.

Ik heb grenzen, en die grenzen liggen voor mij bij het woord ‘medicatie’. Maar ik ben op het moment graag zo veel mogelijk op de polikliniek, om redenen die ik u spoedig hoop te kunnen meedelen, en die diazepam kon ik ook op andere terreinen wel gebruiken.

‘Ik schrijf u dan vijf milligram voor..’

Dat dacht ik toch niet.

‘Zei je dat echt??’, reageerde mijn moeder toen ik op dit punt van mijn verslag was gekomen.
(‘7. Other people frequently tell me that what I’ve said is impolite, even though I think it is polite.’)
Nee, natuurlijk niet, niet letterlijk, maar daar kwam het wel op neer.

‘Van alles boven de 2 milligram val ik niet meer in slaap.’, zei ik.
‘Dat kan niet’, zei de uroloog.
Wel waar.
Niet waar.
Wel waar. Paradoxale reactie. Kijk maar na, èch wel!

(Ook dat laatste zei ik niet op die manier)

Ik kreeg mijn recept, voor 2 milligram diazepam. Een nieuwe afspraak voor over 6 weken. En een briefje voor een echo van mijn nieren, want dat ik niet retent ben is alleen echt waar als mijn nieren dat ook zeggen. All patients lie, immers.

Geeft niet. Kan ik mooi nog een keer extra naar de poli. En misschien kan ik ergens in een wachtkamer dat allergologisch onderzoek met iemand ruilen, als een soort kwartetkaarten.

Wilt u van mij, voor mij....?