Perplex

Buikpijn. Scherpe pijn, rechtsonder.
Twee weken geleden begon het: aanvankelijk zwak, de suggestie van wat-kon-zijn.
Ovulatie, duidelijk. De tijd was er ook voor.

Maar afgelopen zaterdag was de pijn ineens van het soort dat alleen nog gekronkeld en gehuild kan worden. Wat in principe ook niet ongewoon was voor ovulatiepijn, ware het niet dat de tijd daarvoor inmiddels allang verstreken was.
Zondag was het wat afgenomen, maar maandag was het nog steeds niet te negeren aanwezig. Misschien toch een blindedarm? Toch maar een afspraak met de huisarts, voor dinsdagochtend.

De eigen huisarts was er niet, de vervanger was een vervelende knul die ongetwijfdeld wilde uitstralen dat hij bijna klaar was met zijn assistent-schappen, maar in al zijn pompeuze betweterigheid en arrogantie alleen maar schreeuwde dat hij nog niet klaar was. Klein maar belangrijk verschil.
Een blindedarmontsteking leek het hem beslist niet. Maar een ovulatie ook niet. Iets anders aan de darmen, maar wàt wist hij ook niet.

Ik vroeg hem: 'Hoe kan ik in de toekomst zelf het verschil voelen tussen een blindedarm en een ovulatie?'
Heel duidelijk. Blindedarm heeft koorts, hoge koorts, en misselijkheid en braken, en een opgeblazen gevoel en diarree.
'Ja, dat zijn de randverschijnselen. Maar aan de pijn, kan ik daar zelf een verschil in voelen? Zijn er signalen en lokaties, die blindedarm of juist ovulatie aangeven?'
Ja, dat zei ik net: bij een blindedarmontsteking is er koorts, opgeblazen gevoel, diarree....

Behalve dat je bij een blindedarmontsteking helemaal geen koorts hoeft te hebben, was dat dus helemaal niet mijn vraag. Ik liet het er maar bij en ging enigszins gerustgesteld naar huis. De pijn was al minder, het was allemaal vast op zijn retour.

's Avonds was ik op mijn retour.
Ik googlede op 'appendix ovary' en kwam terecht bij een verheugend en herkenbaar lijstje, met daarin onder meer: opgeblazen gevoel, diarree, pijn rechtsonder in de buik, misselijkheid....
Op een site over eierstokkanker.
Ik besloot google en mijn buik te laten rusten, ik had andere dingen om me zorgen over te maken, zoals het allergologisch provocatiedinges en mijn slapeloze nachten die juist nu bijzonder slecht uitkwamen.

En zowaar, 's ochtends was de buikpijn beslist minder.
Of nee, of misschien toch wel, of 's avonds oh nee absoluut niet waarom heb ik niet om een echogram gevraagd als ik toch de hele dag in het ziekenhuis was??
Als ik op de plek van de pijn drukte werd hij niet erger. Maar als ik op mijn blaas drukte schoot er een pijnscheut schuin omhoog en naar achter, richting mijn rug - en dat baarde me zorgen. Dat is een route die pijn die hoort te volgen.

Vanochtend belde ik de gynaecoloog, of ik vandaag nog kon langskomen. Nee, alleen met een spoedverwijzing van de huisarts. 'Maar dat is een vervanger, en die neemt me niet serieus...'
(lees: ik neem hèm niet serieus)
Niks aan te doen. Zonder brief geen gynaecoloog.
Dus vanmiddag weer terug.

De vervanger liep uit, liep uit-er en werd ontlast door een andere arts-assistent. Een meisje dat praktisch tot mijn middel kwam. Een meisje dat uren de tijd voor me nam (letterlijk: ik was er twee uur). Een meisje dat me vooral heel serieus nam. En mijn urine onderzocht.

Geen nitriet - wat een teken is van bacteriele activiteit.
Maar wel: een hoeveelheid witte bloedcellen die through the roof ging, sporen van bloed.

Blaasontsteking.

Maar ik heb helemaal geen pijn bij het plassen!

Geeft niet. Hoeft niet. Inderdaad niet standaard, maar hoeft niet.
De urine Sprak Boekdelen, de lokatie van mijn buikpijn ook en dat mijn rug nu mee ging doen was inderdaad niet goed.

Hoe gaat het met je?, vroeg bij thuiskomst de buurman.
'Ik heb blaasontsteking', riep ik uit met een enthousiasme alsof ik net de lotto had gewonnen.

Van alle zaken die een mens kan hebben was dit wel het laatste waar ik aan had gedacht.

(wat op zichzelf redelijk stupide is: 'Urinary tract infection' is na vermoeidheid en hoofdpijn de meest voorkomende bijwerking van Tysabri. Maar ja, zolang je van een middel niet gaat overgeven lees ik niet verder...)