Gegeven

Koekjes zou ik meenemen. Koekjes, en appels. Want de helft van het personeel was permanent op dieet, zo was me verteld.

‘Maar je mag het best een dag verzetten!’, had Sven me verschrikt gezegd.
Welnee. Nergens voor nodig, dit was juist leuk. Ik krijg mijn lunch op bed geserveerd, mooier kan je het toch niet krijgen, grapte ik.

Maar dat het leuk was meende ik in ernst. De maandelijkse Tysabri-kuur is standaard een feest.
Eens per maand word ik vertroeteld, omringd met zorg. Eens per maand praat ik en lach ik, scherts ik met de verpleegkundigen. Eens per maand ben ik, hoe vreemd dat ook lijkt, niet ziek. In het ziekenhuis word ik voor vol aangezien, word ik als gezond behandeld. Ziek is daar de standaard, ziek is het uitgangspunt, ziek zijn ze gewend en dus wordt ziek genegeerd en kan er over belangrijker en leuker zaken worden gepraat.
Jarig zijn in het ziekenhuis zou feestelijker zijn dan ik in tijden had gehad: er zouden koekjes zijn, lunch op bed. En mijn vader zou langskomen.

‘Je maakt er veel te veel van’, waarschuwde mijn moeder. ‘Het kan zo alleen maar tegenvallen.’
Ik maak er helemaal niet veel van, protesteerde ik. Het enige wat ik doe is koekjes meenemen, en die ga ik ook niet zelf uitdelen, die zet ik gewoon neer. En papa komt. Dat is het werkelijk uitzonderlijke.
‘Ja, dat bedoel ik juist met “als je er zoveel van verwacht”...’

Ineens barste ik los.
‘Het gaat me niet om mijn verjaardag en dat dan papa komt. Het gaat me erom dàt hij eindelijk eens komt - pùnt.
Het zijn allemaal loze woorden: hij klaagt tegen jou dat hij overal buiten gehouden wordt, klaagt dat hij nergens iets van weet - maar als het eropaan komt wil hij helemaal niets weten. Ik ga al anderhalf jaar elke vier weken naar het ziekenhuis, en hij is nog nooit, nog niet één keer, langsgekomen. Het komt allemaal op jou aan. Het verslag van het autisme-onderzoek “wilde hij nog weleens lezen”. Wel eens. Het kan hem allemaal niets schelen, hoe het met me gaat en wat er gebeurt. Niet wezenlijk. Alleen door mijn verjaardag als argument te gebruiken kan ik hem misschien eindelijk eens in het ziekenhuis krijgen.’

Au. Dat klonk wel heel erg berekenend en min.
‘Zo’, zei ook mijn moeder sarcastisch; ‘wat een heerlijke wraak..’

Maar terwijl ik mijn eigen woorden in de lucht zag hangen realiseerde ik me: het is helemaal geen wraak.
Natuurlijk, ik wàs teleurgesteld, zoveel aan mijn tirade was waar. Maar dat was niet de reden dat ik wilde dat hij kwam.
Het was kinderlijke trots; als de kleuter die papa aan de hand meetrekt en zegt: Kijk, dit is mijn klas en dit is Meester Hans, en dit is mijn haakje voor mijn jas.

Kijk papa. Dit is de zaal, en de bedden. Hier lig ik, en daar ligt mama. Die krijgt ook een bed, omdat ze niet zo lang kan zitten. Dit is het nachtkastje - maar één voor de hele zaal. En de bloeddrukmeter en de bel om de zuster te roepen, allebei ook maar één. Op de dagbehandeling word je niet geacht dood te gaan of dingen op te bergen. Dáár zijn de kastjes voor je jas en je tas, en de wc moeten we delen met de mensen op die zaal daar, heel raar, die zijn veel zieker maar ze moeten de gang over als ze moeten plassen. Dit is mijn map, zie je de lijsten, elk kwartier komen ze mijn waardes meten en die komen dan hierin, en hoe het gaat en mijn labuitslagen enzo.
Kom, kom op de gang. Jawel, ik mag best lopen met het infuus. Kom maar. Dáár is de zusterpost, en dáár de wachtkamer, en kijk de foto met alle neurologen, en dáár mogen we niet komen en dáár is de bibliotheek, met echt een enórme collectie boeken, één hele plank. En zo komen we dan weer terug. Oh, en heb je de zee gezien, die kan je zien vanaf hier, dáár!

Zo zou het gaan. Mijn wereldje, eens per maand. Mijn wereldje waar mijn vader nog niets van wist.

Het was een openbaring, één van het goede soort. Meestal was het net andersom: deed ik me veel aardiger voor dan ik was, waren mijn motieven juist veel zwarter dan ik hoopte of pretendeerde.

Kijk papa, ik ben niet gemeen, doortrapt en wraakzuchtig. Dit keer niet.
Wel rijkelijk onvolwassen - maar da’s een tweede...

(En warempel, hij kwam. Op de valreep. En ik pakte zijn hand en troonde hem mee, door de gangen, langs de zalen. Stelde hem voor aan Zuster Z, die hij ellenlang aan de praat hield, zijn geschiedenisleraar had ook Z. geheten, een excentrieke man - en hij vertelde en vertelde en Z. stond duidelijk te trappelen om weg te gaan, maar paps ontgaan zulke dingen altijd volledig. Ik had een blik koekjes en een zak appels; iedereen was lief en blij, en tot mijn stomme verbazing kwam Sven hoogstpersoonlijk naar de afdeling om me te feliciteren.
Ja, het werd een prachtdag, meer en bewuster jarig dan ik in zeker tien jaar was geweest.
De domper kwam toen ik thuis kwam.
Geen post. Alleen de NCRV-gids. Voor het eerst sinds mijn geboorte had ik van helemaal niemand een kaart gekregen; niet van vrienden, niet van kennissen, niet van familieleden.
Wat ook een openbaring was, maar dan van een hele andere orde. Ontluisterend, pijnlijk confronterend. Eén twee drie vier vijf zes zeven, wie wil er mijn vriendje wezen...?)