Oh

‘Ik ga een perzik opensnijden’, kondigde ik aan. ‘En er zitten beesten in, en dan ga ik overgeven en dan moet jij me troosten en vasthouden.’

Al dagen hadden er vliegjes om de perzik heengevlogen, zonder dat er aan de buitenkant ook maar iets aan te zien was. Behalve een gaatje. De combinatie van zwerm, ogenschijnlijke gaafheid en gaatje vond ik verontrustend en beangstigend. Maar ja, tweede-generatieoorlogskind, gij zult geen eten weggooien - en dus voelde ik me verplicht om de vrucht een kans te geven.

Ik sneed hem middendoor en stoof vervolgens kokhalzend achteruit.
‘Wat is er?’, vroeg mijn vader verbaasd, mijn eerdere aankondiging bruut negerend.
‘MADEN!!!’
‘Hoe kan dat nou? Waar heb je dat ding gekocht?’
‘Weet ik veel!’
‘Je onthoudt toch waar je je boodschappen doet?’
‘Nee! Niet als ze madegerelateerd zijn!’
‘“Madegerelateerd.” Dat is geen Nederlands’. Sprak hij zijn walging uit.
‘Ieeeuw-wee-weeeeeh!!!’, jammerde ik; ‘hier ga ik zo gruwelijk van dromen! En ik heb al zulke nachtmerries! Vannacht ben ik door mama verkracht!’
‘Door mama?? Weet ze dat al?’
‘Ja.’
‘Wat zei ze?’
‘“Oh”’.
‘Ja, iets anders dan “oh” kan je er ook niet op zeggen.’

‘Oedipa’, gniffelde hij.
Maar hij was wel zo lief om de perzik voor me in de biobak te gooien. Een biobak die, uitgerekend deze week, door de vuilniswagen is overgeslagen en dus, bomvol en een heerlijke voedingsbodem voor beestjes, nog een week door moet.
Ik heb perzik en made-nest met Dreft overgoten. Bio is leuk, maar het moet wel zijn grenzen hebben.