Puckwhispering
Alle therapeuten van het autistenteam behandelen me alsof ik klein en breekbaar ben. Heel behoedzaam; aftastend. Een tikje afstandelijk, onderzoekend, alsof ik elk moment kan breken. Of vluchten. En ze behandelen me alsof ik knettergek en debiel ben. Niet dom: debiel. De meest eenvoudige zaken worden uitgespeld tot op de komma en de spatie. Niet in kindertaal. Grote moeilijke woorden worden niet geschroomd - want, wordt me steeds terloops, alsof vanzelfsprekend, gezegd: ik ben heel slim. Maar van elke weg wordt elke stap tot op elke stoeptegel benoemd.
Er is niet één steekje bij me los, maar een hele reeks. Dat is aan alles duidelijk.
Niet meer het ongeduld en de ergernis van vorige therapeuten, als ze zeiden: 'je begrijpt het best, het is gewoon onwil, je bent slim genoeg.'
Nee: 'je bent slim genoeg, dat is het probleem niet. Maar het is voor ons ook zeker dat er een aantal dingen is die je niet kan, of die je heel veel moeite kosten.'
Omgekeerde wereld.
En eigenlijk is dat best prettig.
donderdag 04 september 2008 - 22:40
Omdat ze gelijk hebben? Of omdat het gewoon weer eens wat anders is? (hmmm ik bedoel dat niet zo neerbuigend als het misschien klinkt, met 'slim genoeg' kom je helaas een heel eind in dingen min of meer voor elkaar krijgen terwijl ze eigenlijk 'te' moeilijk zijn, het lijkt mij aangenaam als er dan een buitenstaander is die werkelijk erkent hoe moeilijk het echt is)
Liesan - 05 september 2008 - 13:43
Je schrijft het mooi op. In ieder geval kan je prachtig schrijven :)
Ik volg de ontwikkelingen geïnteresseerd. Mijn kinderen zijn ook slim genoeg maar hebben moeite met, voor anderen gewone, dingen. Dat is een goede omschrijving.
BeeDee - 06 september 2008 - 17:26
spreek je het nou uit als therapeut of therapuit?
roosje - 07 september 2008 - 18:31
Ook nog autistisch? Tjonge, het kan niet op!
Pien weer - 11 september 2008 - 09:48
