Kindertjes die vragen...

Dit behoeft blijkbaar enige uitleg.

Bij deze:

Ze staan bij de uitgang (of ingang, hoe je het wilt noemen) te wachten, de kinderen; in groepjes van drie, vier, soms nog meer.
Bij binnenkomst vragen ze al: mevrouw als u straks voetbalplaatjes heeft mag ik ze dan (of ik of ik nee ik!!)
Bij het naar buiten gaan wordt het weer gevraagd.
Als je staat af te rekenen lopen ze naar de kassa en vragen of ze je plaatjes mogen. Als je ze denkt te ontsnappen door te zeggen dat je ze niet hebt gekregen vragen ze of ze je bon mogen, 'dan ga ik ze zelf wel vragen bij de servicebalie!'.
Ze struinen prullenbakken af, op zoek naar kassabonnen zonder scheurtje, gaan daarmee naar diezelfde balie: 'ik heb betaald met de zelfscan mag ik voetbalplaatjes?'. Wat rijkelijk ongeloofwaardig is als je met al je negen jaar aankomt met een bon van €125,-.
Ze gaan nog net niet zover dat ze beginnen over vroeg wees geworden, mijn zusje ziek, mijn broertje blind, geen geld voor medicijnen, geen dak boven ons hoofd, plaatjes de enige bron van inkomsten.

Ouders komen klagen bij de manager, dat hun kinderen niet van school zijn thuisgekomen; aanvankelijk dodelijk ongerust, toen gefrustreerd, inmiddels ronduit kwaad. En als ze niet klagen over de wegblijvende koters, dan toch wel over het feit dat ze op straat of op het schoolplein om diezelfde plaatjes in elkaar geslagen zijn, en wanneer AH wèrkelijk op de kleintjes gaat letten en die actie stopt.

Call me old fashioned, of gewoon strategisch (of, zo u wilt, een zuurpruim), maar me dunkt dat juist als je iets heel graag wilt, je je wat bescheidener kunt opstellen. Je in elk geval niet zo moet opdringen.
Ik geef standaard zegeltjes en andere actietoestanden weg, en nu dus ook die plaatjes, maar principieel niet aan de dwingende kinderen; alleen aan verwilderd kijkende volwassenen. Verwilderd kijken is een symptoom van teveel kinderstress, of van teveel psychoses - beide niet ongewoon in onze wijk, en beide troost behoevend.
Ik ben ook geen beest, tenslotte..