Meelijdend

Volledig voorbijgaand aan mijn eigen voornemen om niet meer met klachten naar de neuroloog te rennen, meldde ik me vanmiddag met duizeligheid in zijn spreekkamer. Want dat is zo'n nieuwe klacht..
Na het inmiddels bekende rondje tests - loop eens als een koorddanser, laat je tanden eens zien, raak eens met je wijsvinger het puntje van je neus aan - zei hij: 'raak eens met je wijsvinger het puntje van mijn neus aan'. Wat ik verbluffend ongepast en grensoverschrijdend van hem vond.
Gelukkig bleek hij gewoon moe (lange dag, netwerk down, alle gegevens kwijt, etc) en bedoelde hij dat ik met mijn vinger zijn vinger moest aanraken.

Aan het eind van het gesprek zei hij dat hij het wel relaxed vond om middels een echo vooraf het geslacht van een aanstaand kind te weten.
Welke woordkeus zó ongebruikelijk was, voor de hoogbejaarde die hij als verder fitte veertiger vaak is, dat eens te meer bleek dat hij zijn dag niet had.

Et tu, Brute, dacht ik, geheel tegengesteld aan hoe Caesar het ooit bedoelde.