Boodschap

En toen kreeg mijn vader een hartaanval. Of in elk geval, zo bracht hij het. Of in elk geval, nou ja, hiero:

Ik kom dus thuis, helemaal naar en ellendig want te warm en moe enzo, en mijn vader zegt: ‘Vanmiddag belt Dokter Huisarts.’.

Nadrukkelijke stilte, duidelijk bedoeld om door mij opgevuld te worden door ‘och hemel lieve man waarom dan toch??’

Wat ik deed, in de vorm van ‘Oh. Wrom?’.

‘Ik liep het balkon op en ineens....’

Intussen dook ik de koelkast in, en dat was toch net iets te weinig aandacht, dus het verhaal dat zo spannend en dreigend begon brak onmiddellijk weer af.

Ja, en toen??, drong ik vanuit de koelkast aan.

‘Ik liep het balkon op en ineens kreeg ik heftige pijn op mijn borst.’

Oh. Hm. Dat was toch wat serieuzer dan verslagen uit het verleden, die ook waren begonnen met ‘vanmiddag belt Dokter Huisarts’.

‘Dus ik heb meteen de assistente gebeld; die heeft wat vragen gesteld en gezegd dat ze niet dacht dat het heel urgent was, maar dat de dokter in elk geval zou bellen. Maar ik heb nu nog steeds pijn.’

Heb je ook pijn in je linkerarm?

‘Dat vroeg zij ook. Nee.’

Hartkloppingen? Benauwdheid, een band om je borst?

‘Nee, dat vroeg zij allemaal ook, allemaal nee. Maar wel ineens stekende pijn.’

Ik zou me maar geen zorgen maken, eerst eens zien wat Huisarts zegt.

‘Ja, dat wou ik ook doen.
Maar het is vervelend, ik heb geen idee hoe laat hij belt. Nou moet ik thuisblijven, en ik was van plan om her en der boodschappen te gaan doen.’

Ook een laatste avondmaal moet natuurlijk worden aangeschaft, dat vergeten mensen nog weleens.

Nou ja. Ik ga nu slapen, als je alsnog doodgaat moet je me maar roepen.

Na mijn tukje kwam ik even polshoogte nemen.

Leef je nog?

‘Ja... ja. Maar het trekt nog steeds, hier. Heel vervelend. ‘

Wat is er nou precies gebeurd?

‘Nou, ik was bezig op het balkon, en ik hoorde allemaal geluid en ik wilde zien wat het was. Ik boog me over de reiling heen om naar beneden te kijken. Kennelijk is er iemand aan het verhuizen, want er stond allemaal inboedel op de parkeerplaats, en zo’n grote wagen van de kringloop, en...’

Dat kenmerkt een groot mens: om in zijn doodstrijd nog steeds aan anderen te denken. Ook al is dat, in dit geval, in de vorm van je reinste volksvrouwen-nieuwsgierigheid.

Afijn. Wat hem uiteindelijk nog steeds het meeste dwarszat was dat hij wachten moest met boodschappen doen.

De huisarts belde uiteindelijk tegen zessen. Bijna had ik gehoopt dat mijn vader erin zou zijn gebleven, gewoon uit principe: beetje raar - om geen termen als ‘schandalig’ en ‘nalatig’ in de mond te nemen - dat een huisarts afgaat op het telefonisch oordeel van zijn assistente en een man van 75 meer dan zes uur lang met pijn op de borst laat wachten.
Maar erin blijven is zo... blijvend, en dat zou toch weer wat jammer zijn.

Vanavond, anderhalve dag later, bleek hij toch niet helemaal ok.

‘Ik vind de kleuren mooi’, zei hij over een effen leigrijs jurkje.
Kleuren zien op een groot grijs vlak, dat lijkt me duiden op stevige neurologische schade.

Maar het kan natuurlijk ook heel goed dat ik hem verkeerd heb verstaan.