Voor de liturgieboekjes, die ik wekelijks maak, worden vaak gebeden geleverd die zijn geconstrueerd op een quasi-poetische wijze. Vreemd geplaatste komma's en regeleindes: ze zullen ongetwijfeld bedoeld zijn om lange zinnen wat behapbaarder te maken, maar hebben, door de gekunstelde pauzes, vaak een overdreven dramatisch effect.
Here God, wij bidden U,
voor al uw mensen
die zich verlaten voelen
Weest U ook voor hen
als een herder.
En zulks.
Meestal wekt dit hooguit enige wrevel bij me op. Vandaag echter was ik ronduit geschokt, bij het lezen hiervan:
Ook deze zondag worden wij vergast
[op wonderbaarlijke verhalen over voedsel]
Toch op zijn minst een onaangename verassing, eeeh, verrassing: dat je in al je onschuld op zondagochtend de kerk bezoekt en te horen krijgt dat de Dag des Oordeels zó nabij is..
Ik kan mis zijn, maar voor zover ik weet staat er geen enkele komma in het tweede gebed. F.N. - 23 juli 2009 - 10:17
Maar wel een regeleinde waaraan ik me die te houden... Puck (URL) - 23 juli 2009 - 10:23
Ik dacht altijd dat dat zo was omdat het altijd zo galmt in een kerk. Als je maar doorpraat, zelfs met een mini-pauze bij een komma, kun je door de galm niet meer verstaan wat er gezegd wordt. Dan is zo'n 'dramatische' indeling van een tekst misschien een manier om ervoor te zorgen dat er niet doorheen gedraafd wordt maar op een gepast tempo wordt gelezen. Eveline (URL) - 24 juli 2009 - 03:02
Ik dacht, altijd, dat die galm er is, OPDAT, men niet zou verstaan, wat er gezegd wordt, om zo, de mensen niet in verlegenheid te brengen die, hun gebeden niet zo goed uit het hoofd kennen, of zo.
zoiets als met het nationaal volkslied (Tarata boemtata, murmel , murmel). F.N. - 24 juli 2009 - 11:25
Tja, F.N., dat kan natuurlijk ook nog. Eveline (URL) - 24 juli 2009 - 16:08
