Inquisitie
Elf jaar zal ik zijn. Elf jaar, en ziek.
Ik ben om de haverklap ziek - gestresst kind, gestresst gestel - maar elke keer dat ik ziek ben raak ik in paniek. Totale paniek; de wereld tolt rond, ik tol rond, ik word gek, ik ga dood.
De gangen zijn donker, het licht van de wc is altijd kapot; en er is alleen maar ik, mijn buik, mijn ziekzijn en die angst.
En juist als ik het zo druk heb mijn wereld onder controle te houden roept de directeur me bij zich. Hij wil met me praten. Ik moet mee naar zijn kamer, mijn meester wordt erbij geroepen, de deur gaat dicht en ik zit gevangen.
Hij praat op me in. Vraagt me naar thuis, naar mijn ouders, naar mij. Wil weten hoe ik me voel, hoe mijn ouders met me omgaan. De paniek wordt groter. Kom niet aan mijn ouders want dan kom je aan mij. Ik mag mijn ouders niet afvallen, nóóit! Zij doen niets fout - maar ik kan ze niet verdedigen want ik ben al zo bang, ik voel me zo ziek, ik moet alert zijn en de goede antwoorden geven, maar ik verzuip. Ik huil met gierende snikken; kan niet stoppen en dat maakt me nog banger.
Ben je ongelukkig thuis?
Mijn hoofd gonst, en de directeur vraagt door. Hij vraagt en hij vraagt; steeds dezelfde vraag. Hij wordt dwingender: geef maar toe dat je ongelukkig bent. Je bent toch niet gelukkig?
Ik weet niet wat ik moet doen; ik kan niet weg, voel me belegerd, gemarteld onder dit kruisverhoor.
Eindelijk is het afgelopen; ik weet niet meer hoe, ik weet niet meer wat ik heb geantwoord. Ik weet alleen dat de directeur de vijand is. En de rest van mijn schooltijd ontweken moet worden.
Ik denk zo vaak: was er maar eerder wat gedaan. Was er maar iemand geweest die me had gezien; zes, acht, elf jaar oud, en verdwaald in mezelf.
Hij was er. Maar had hij het maar wat zorgvuldiger aangepakt..
dinsdag 08 januari 2002 - 22:00
Of leraren en directeuren beseffen hoe kwetsbaar een kind is? Ik heb m'n twijfels.
Toch spelen ze een belangrijke rol in het leven van een opgroeiende mens. Ga maar na hoe dankbaar het onderwerp leraren is als je met mensen praat over dezelfde school.
Was 'hij' jouw meester? Hij wordt in het begin van het stukje geïntroduceerd maar speelt daarna in die kamer geen rol meer?
JoG (URL) - 08 januari 2002 - 22:18
Hij = directeur
Puck - 08 januari 2002 - 22:21
"Alles van waarde is weerloos"
Dirk - 08 januari 2002 - 23:08
Inderdaad niet zo bijster deskundig aangepakt van de de directeur. Aan de andere kant moet worden opgemerkt dat er wel gereageerd is op 'signalen'. Hoe vaak hoor je niet dat kinderen bijvoorbeeld thuis worden mishandeld of misbruikt zonder dat men op school ook maar enigszins opmerkt dat er iets met het kind aan de hand is? Niet dat dit met jou het geval geweest hoeft te zijn, waarschijnlijk had je prima ouders. Maar toch wilden de schoolmeesters kennelijk een poging doen om je ergens bij te helpen. Kortom, waarschijnlijk goed bedoeld initiatief eindigt in 'inquisitie'.
arnoud () (URL) - 09 januari 2002 - 00:17
Denk niet al een pakkender stukje op een blog gelezen te hebben. En zelden een dat beter geschreven was.
frédéric () (URL) - 09 januari 2002 - 00:54
Jemig Puck!!!!
Bar () (URL) - 09 januari 2002 - 01:23
Mooi verhaal. zo mooi dat ik je paniek en je emotie bijna kan voelen!
Heb je die directeur nog wel eens opgezocht?
Gien (URL) - 09 januari 2002 - 08:26
*ril*, beetje erg herkenbaar....
sysop () - 09 januari 2002 - 14:22
Brrrrrrrrrr!!
Die dame die naar aanleiding van mijn schoolrijpheidstest (september jarig, dus met 5 naar school) wilde komen praten met mijn moeder over 'mogelijke probleempjes' en zo ongeveer het tuinpad afgetrapt werd...
En die directeur op mijn 16e die mijn ouders maar had uitgenodigd voor een gesprek 'morgen' waardoor ik maar gelijk iet meer naar huis terugging.
Komt allemaal terug door dit benauwende stukje.
Pfffft.
Hippo () (URL) - 09 januari 2002 - 15:23
