Broeders hoeders

Het moet gezegd: crisis brengt ons samen, drama verbroedert.
Wegen zijn onbegaanbaar, afspraken moeten worden afgezegd, en zelfs als dat een uur tevoren gebeurt is er alle begrip.
Mijn verhaal heb ik helemaal klaar, tot kruipend uitleggen bereid: 'ik heb een afspraak met Dokter ZusEnZo, maar ik heb MS en evenwichtstoornissen en alleen een fiets, en -' 'Nee, dat wordt hem niet hè', word ik al onderbroken. Niks 24 uur tevoren afzeggen anders zelf betalen. Ik word zelfs hartelijk bedankt voor het afzeggen; de meeste mensen schijnen gewoon weg te blijven.
Kom ik wél op mijn afspraak (ik had nogal veel afspraken de afgelopen week), dan word ik geprezen, gecomplimenteerd, om niet te zeggen: bewonderd om mijn moed.

Ook mede-weggebruikers zijn coulant, vriendelijk, lief.
Fiets- en voetpaden zijn niet meer berijdbaar, dus iedereen rijdt op de autoweg. Niet alleen op de autoweg, maar bij voorkeur midden op de autoweg. Strategisch fietsen: niet in de autoband-baan, want daar is de sneeuw in een harde ijslaag veranderd, daar is het puur ijs. Nee, tussen de wielen: daar is de sneeuw vast genoeg, maar niet glad.
Meer ergerniswekkend kan je het voor een auto niet bedenken: zo'n trage, wiebelende fietser recht voor je, als je zelf ook al vertraging hebt. Maar er wordt niet opgejaagd, niet getoeterd, niets.

Op al te smalle wegen drukke wegen hobbel ik af en toe naar de zijkant van de weg om de rij auto's achter me door te laten, maar vanmiddag bleek dat niet de bedoeling.
De voorste auto van een rij was een politiewagen. Hij stopte naaste me, de auto's achter me negerend.
'Is alles in orde met u?'
'Ja hoor. Maar ik ga naar de zijkant zodat u erdoor kunt.'
'Nee nee, geen sprake van. De auto's moeten gewoon rekening met u houden, u mag gewoon op de weg fietsen, zo langzaam als nodig is. Maar is alles met u in orde?'
(achter ons groeide de rij auto's. Ik keek wat zenuwachtig achter me, maar de politieagent had geen haast, converseerde rustig door).
'Ik zie dat u een stok heeft, heeft u een ongeluk gehad?'
'Nee hoor', zei ik opgeruimd; 'ik heb MS.'
(G'oon MS, niks aan de hand)
'Ok. Maar doet u voorzichtig, rustig aan. Veel sterkte, prettige feestdagen.'
Na welk knusse gesprekje de agent eindelijk doorreed, een inmiddels lange rij auto's achter hem aan.

Ja, crisis bindt. En na de crisis worden we met zijn allen weer net zo asociaal en ongeduldig als altijd.
Je zou haast wensen....